I kryzys marokański: dramatis personae
Fotografie i podstawowe informacje o postaciach występujących w artykule „I kryzys marokański. Gdy świat stanął u progu wojny”.
reklama
Przeczytaj artykuł I kryzys marokański. Gdy świat stanął u progu wojny: cz. 1 ; cz. 2.
Friedrich August von Holstein (24 kwietnia 1837–8 maja 1909) – pruski i niemiecki dyplomata, jedna z najbardziej wpływowych postaci ery wilhelmińskiej, szef Wydziału Politycznego Auswartiges Amt (fot. Hans Wollmann, ze zbiorów Deutsches Bundesarchiv, Bild 183-S28606, na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany) 
Bernhard von Bülow (3 maja 1849–28 października 1928) – dyplomata i polityk prusko-niemiecki, szef niemieckiej dyplomacji, a nastepnie kanclerz Niemiec i premier Prus; drugi najważniejszy polityk kaiserowskich Niemiec obok Ottona von Bismarcka (fot. 1895 r., ze zbiorów Deutsches Bundesarchiv, Bild 146-2004-0098A, na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany ) 
Bernhard Ernst von Bülow (2 sierpnia 1815–20 października 1879) – duński urzędnik, pracownik ministerstwa spraw zagranicznych, dyplomata na usługach duñskich, a następnie kilku pañstw niemieckich; od 1873 r. sekretarz spraw zagranicznych Niemiec, najbardziej zaufany współpracownik Ottona von Bismarcka 
Alfred von Tirpitz (19 marca 1849–6 marca 1930) – ojciec niemieckiej floty, główny inicjator jej rozbudowy (usankcjonowanej tzw. ustawą Tirpitza) i organizator, sekretarz stanu w Niemieckim Cesarskim Ministerstwie Marynarki Wojennej (fot. ze zbiorów Deutsches Bundesarchiv, Bild 134-C1743, na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Germany )
Helmut von Moltke młodszy (25 maja 1848–18 czerwca 1916) – wpływowy niemiecki generał, szef Sztabu Generalnego w latach 1906–1914, bliski przyjaciel Wilhelma II; jego wujem był Helmut von Moltke starszy bohater wojny francusko-pruskiej (fot. Nicola Perscheid) 
Robert Arthur Talbot Gascoyne-Cecil, 3. markiz Salisbury (3 lutego 1830–22 sierpnia 1903) – brytyjski polityk, lider Partii Konserwatywnej, wielokrotny premier i minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii 
Théophile Delcassé (1 marca 1852–22 lutego 1923 r.) – francuski polityk, wielokrotny szef resortów związanych z polityką zagraniczna Francji, w tym dwukrotny minister spraw zagranicznych; architekt entente cordiale , nakłaniał Wielką Brytanię do zbliżenia z Rosją 
Oswald von Richthofen (13 października 1847–17 stycznia 1906) – uczestnik wojny francusko-pruskiej; później kierownik Departamentu Kolonialnego Urzędu Spraw Zgranicznych, a w koñcu szef niemieckiej dyplomacji 
Richard von Kühlmann (3 maja 1873–16 lutego 1948) – niemiecki przemysłowiec i dyplomata, pod koniec wojny sekretarz spraw zagranicznych, bliski znajomy Wilhelma II 
Wilhelm Eduard von Schoen (3 czerwca 1851–24 kwietnia 1933) – niemiecki dyplomata i polityk, szef Auswartiges Amt , bliski znajomy Wilhelma II (na rysunku pierwszy z prawej) 
Hugo Julius Raoul Eduard Leszczyc Fürst von Radolin (1 kwietnia 1841–12 lipca 1917) – książę niemiecki (Fürst), dyplomata, ambasador w Paryżu 1901–1910; członek zniemczonej gałęzi polskiego rodu Radolińskich, do 1888 r. używał nazwiska von Radolin-Radoliński. 
William Ewart Gladstone (29 grudnia 1809–19 maja 1898) – brytyjski Partii Liberalnej, wielokrotny premier (1868–1874, 1880–1885, 1886, 1892–1894), kilkukrotny minister skarbu, przewodniczący Izby Handlu; najważniejszy obok Disraelego polityk epoki wiktoriańskiej. 
Charles Alexandre Dupuy (5 listopada 1851–23 lipca 1923) – reprezentant republikañskiej lewicy we francuskiej Izbie Debutowanych, trzykrotny premier Francji (1893, 1894–1895, 1898–1899); podczas jego rządów aresztowano Alfreda Dreyfusa 
Eugene Henri Brisson (31 lipca 1835–14 kwietnia 1912) - francuski polityk, członek frakcji radykalnych republikanów, dwukrotny premier Francji (1885–1886, 1898–1899). 
Émile François Loubet (30 grudnia 1838–20 grudnia 1929) – francuski polityk, premier (1892) i prezydent (1899-1906) Francji, członek gambettowskiego Sojuszu Demokratyczno-Republikañskiego. 
Léon Gambetta (2 kwietnia 1838–31 grudnia 1882) – francuski polityk, „ojciec” III Republiki, przywódca frakcji oportunistów, premier Francji 1881–1882; jeden z najważniejszych polityków francuskich drugiej poł. XIX w. 
Pierre Paule Cambon (20 stycznia 1843–29 maja 1924) – znany jako Paul Cambon, francuski urzędnik i dyplomata, przebywał na placówkach w Hiszpanii, Turcji i Wielkiej Brytanii, główny negocjator Francji porozumienia brytyjsko-francuskiego z 8 kwietnia 1904 r. znanego jako entente cordiale . 
Maurice Paléologue (13 stycznia 1859–18 listopada 1944) – francuski dyplomata, przebywał na placówkach w Tangerze, Pekienie i Rzymie, ambasador w Sofii i Petersburgu, prywatny sekretrz ministrów spraw zagranicznych Teophile’a Delcassego i Allexandre’a Milleranda. Zobacz też
reklama
Komentarze
