Ed i Lorraine Warren: najsłynniejsi „łowcy duchów”?

Ed i Lorraine Warren urodzili się w tej samej miejscowości – Bridgeport w stanie Connecticut. Edward Warren przyszedł na świat 7 września 1926 roku, Lorraine Rita Morran 31 stycznia 1927 roku. Po raz pierwszy spotkali się w 1944 roku w miejscowym kinie „The Colonial”, gdzie Ed pracował jako bileter, a Lorraine wybrała się na seans wraz z przyjaciółmi. Młodzi ludzie przypadli sobie do gustu i zaczęli się regularnie spotykać jako para.

W 1945 roku, w dniu swoich siedemnastych urodzin, Ed wstąpił do marynarki wojennej USA, lecz okręt, na którym służył, wkrótce zatonął na północnym Atlantyku. Ocalały powrócił do Bridgeport na trzydziestodniowy urlop, w czasie którego wziął ślub z Lorraine. Ed i Lorraine Warren doczekali się córki, której nadali imię Judy.

W tym samym roku Ed, wykazujący zdolności malarskie, zaczął uczęszczać na zajęcia artystyczne na Uniwersytecie Yale. Na swoich obrazach, Warren przedstawiał głównie nawiedzone domy, a także inne motywy nawiązujące do tematyki grozy. Po dwóch latach Ed zrezygnował z dalszej edukacji artystycznej, ale nie z samego malarstwa. Warrenowie sprzedawali obrazy Eda w turystycznych regionach Connecticut, Massachusetts, Vermont i Rhode Island.

Stowarzyszenie ds. Badań Parapsychologicznych w Nowej Anglii

Oboje małżonków wykazywało głębokie zainteresowanie zjawiskami paranormalnymi. Edward zaczął zgłębiać temat na własną rękę, stając się samozwańczym autorytetem w dziedzinie demonologii, z kolei Lorraine twierdziła, że jest jasnowidzem oraz medium, które wykazuje szczególną zdolność do wyczuwania aur, obecności nadnaturalnych bytów i kontaktowania się z nimi. Warrenowie zdecydowali związać swoją karierę zawodową z badaniem zjawisk paranormalnych. W tym celu, w 1952 roku, założyli New England Society for Psychic Research (Stowarzyszenie ds. Badań Parapsychologicznych w Nowej Anglii). Jeszcze nieznane małżeństwo zaczęło pojawiać się w miejscach, gdzie podejrzewano obecność sił nadprzyrodzonych. By zjednać sobie domowników i uzyskać ich zgodę na zbadanie domu, Ed szkicował nieruchomość, a następnie wręczał rysunek właścicielom.

Wraz z rosnącą sławą do NESPR zaczęły napływać zgłoszenia dotyczące zjawisk nadprzyrodzonych. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat Warrenowie zbadali wiele takich zjawisk. Które z nich na stałe zapisały się w publicznej świadomości i zainspirowały reżyserów słynnej filmowej franczyzy?

Annabelle – lalka w rękach demona

Jedna z popularniejszych spraw, jaką prowadzili Ed i Lorraine Warren, dotyczy lalki Raggedy Ann – postaci stworzonej przez amerykańskiego pisarza Johnny’ego Gruelle’a, na którą patent otrzymał 7 września 1915 roku. Trzy lata później, pisarz wydał pierwszą powieść o przygodach szmacianej zabawki – Raggedy Ann Stories, a wraz z książką do sklepów trafiła sama lalka odnosząc komercyjny sukces.

Ponad 52 lata później, taką lalkę zakupiła w sklepie z antykami pewna kobieta, która podarowała ją swojej córce Donnie. Dziewczyna wówczas dzieliła mieszkanie z koleżanką. Po kilku dniach, współlokatorki zaczęły zauważać, że lalka w tajemniczy sposób zmienia pozycje, w których ją zostawiały, a później także miejsce. Po miesiącu, lalka miała zacząć zostawiać krótkie wiadomości zapisane na kartkach, a nawet krwawić. Donna zdecydowała się skorzystać z usług medium. W czasie seansu spirytystycznego z lokatorkami miał skontaktować się nieszkodliwy duch zmarłej siedmioletniej dziewczynki o imieniu Annabelle Higgins, mieszkającej w posiadłości, na miejscu której stanęły bloki mieszkalne. Wkrótce incydenty miały przybrać na sile. Lalka podobno zaczęła okazywać skrajną agresję wobec trzeciego współlokatora, który pojawił się w mieszkaniu Donny w tym samym czasie co Annabelle. Lalka miała go paraliżować, dusić i zadrapać do krwi klatkę piersiową.

Donna zwróciła się o pomoc do lokalnych przedstawicieli kościoła rzymskokatolickiego, którzy skontaktowali ją z małżeństwem Warrenów. Ci przyjechali na miejsce i po rozmowie z lokatorami ustalili, że lalka nie jest opętana przez ducha, lecz manipulowana przez demona w celu opętania Donny i jej przyjaciół. Z pomocą egzorcyzmów Ed i Lorraine Warren oczyścili mieszkanie, lalkę zaś zabrali ze sobą, w skutek czego sami mieli stać się celem nienawiści demona. Dla bezpieczeństwa małżeństwo umieściło lalkę w specjalnej gablocie w swoim Muzeum Okultystycznym.

Historia lalki manipulowanej przez demona stała się inspiracją do powstania filmów: Annabelle (2014), Annabelle: Narodziny zła (2017) oraz Annabelle wraca do domu (2019). Ze względów prawnych i na potrzeby filmów, producenci zdecydowali się nie wykorzystywać szmacianej Raggedy Ann, którą zastąpili porcelanową lalką o – ich zdaniem – bardziej niepokojącym wyglądzie.

Rodzina Perronów

Na początku 1971 roku rodzina Perronów zamieszkała w starym domu w Harrisville w stanie Rhode Island. Roger i Carolyn Perron oraz ich pięć córek twierdzili, że zaraz po ich przeprowadzce w domu zaczęły się dziać dziwne rzeczy, takie jak: przemieszczenia przedmiotów czy niezidentyfikowane odgłosy, a córki utrzymywały, że wokół domu widzą duchy. Badając historię domu, Carolyn odkryła, że posesja należała do jednej rodziny od ośmiu pokoleń, a wielu  jej członków poniosło śmierć w tragicznych okolicznościach. Kilkoro dzieci utonęło w pobliskim potoku, jedną osobę zamordowano, a kilka powiesiło się na strychu domu. Perronowie twierdzili, że w domu znajduje się wiele duchów, ale tym który dręczył ich rodzinę była Bathsheba Sherman, kobieta żyjąca w tym domu w połowie XIX wieku, która według pogłosek, była czcicielką szatana zamieszaną w śmierć dziecka sąsiadów.

Polecamy e-book Natalii Pochroń „Dowody zbrodni. Początki kryminalistyki”

Książka dostępna również jako audiobook!

Ed i Lorraine Warren w ciągu 10 lat wielokrotnie badali dom Perronów. W trakcie swojej ostatniej wizyty Lorraine przeprowadziła seans spirytystyczny, w czasie którego Carolyn miała zostać opętana, na skutek czego zaczęła lewitować na krześle i mówić w niezrozumiałych językach zupełnie obcym głosem. Bojąc się o zdrowie psychiczne żony, Roger Perron wyrzucił Warrenów z domu. Do 1980 roku sytuacja w posesji uspokoiła się, a nawiedzenia ustały samoistnie.

Historia rodziny Perronów stała się tematem pierwszego filmu franczyzy – Obecność (2013). Lorraine Warren była obecna przy produkcji filmu w roli konsultantki, a także wystąpiła w nim epizodycznie.

Horror w Amityville

Ed i Lorraine Warren najbardziej są znani ze swojego udziału w zajściach, które miały miejsce w 1975 roku w Amityville w stanie Nowy Jork. 18 grudnia tego roku do kolonialnego domu w stylu holenderskim przeprowadziła się rodzina George’a i Kathleen Lutzów.

Zaledwie trzynaście miesięcy wcześniej w tym domu doszło do tragedii. 13 listopada 1974 roku o godzinie 3:15 nad ranem rodzina DeFeo – dwóch dorosłych i czwórka dzieci – została zamordowania strzałami z broni palnej w tył głowy. Do zabicia ojca, matki i czwórki rodzeństwa przyznał się Ronald DeFeo, którego następnie skazano na sześć wyroków dożywocia.

Nowi mieszkańcy doświadczyli pierwszych niepokojących zdarzeń w trakcie poświęcenia domu przez księdza, który po wejściu do znajdującej się na piętrze sypialni usłyszał głos mówiący do niego „Wynoś się!”. W przeciągu najbliższych dni cała rodzina miała doświadczyć zmian nastroju, samopoczucia, a nawet osobowości. Pogarszał się również stan higieny i zdrowia lokatorów, których wkrótce zaczął niepokoić dziwny zapach wydobywający się z domu oraz czarne plamy pojawiające się na ścianach. George utrzymywał, że często budził się w nocy o godzinie 3:15, czyli w momencie zamordowania poprzednich właścicieli, a także widział swoją żonę lewitującą i przybierającą postać 90-letniej wiedźmy. Po 28 dniach Lutzowie postanowili opuścić dom.

W czasie śledztwa Warrenowie ustalili, że dom był miejscem wielu tragicznych zdarzeń, przez co działał on na nieczyste siły jak magnes. Badacze twierdzili również, że ta energia miała bezpośredni wpływ na życie i samopoczucie zarówno Lutzów, jak i rodziny DeFoe. Lutzowie, którzy nigdy więcej nie przekroczyli progu domu, sprzedali posiadłość i przenieśli się do Kalifornii. Kolejni mieszkańcy domu nie skarżyli się już na żadne nadprzyrodzone zjawiska.

Część historii domu z – przedstawiona przez Warrenów w książce The Amityville Horror (1977) – została zaadaptowana w sekwencji otwierającej film Obecność 2 (2016).

Poltergiest z Enfield

W 1977 r. Ed i Lorraine Warren udali się do Londynu, na którego północnych przedmieściach badali sprawę rzekomego nawiedzenia domu przez poltergiesta – rodzaju ducha, który dręczyć miał dwie siostry: jedenastoletnią Janet i trzynastoletnią Margaret. Brytyjscy specjaliści uznali sprawę za mistyfikację, lecz Ed i Lorraine Warren twierdzili, że był to prawdziwy przypadek opętania. Sprawa z Enfield była główną inspiracją dla fabuły filmu Obecność 2 (2016), jednak produkcja wyolbrzymia rolę jaką odegrali w niej Warrenowie, których nie poproszono o udział w sprawie, a nawet nigdy nie wpuszczono domu.

Sprawa Arne Johnsona

Inspiracją dla najnowszego filmu z Uniwersum Obecności – Obecność 3: Na rozkaz diabła (2021) była sprawa, która miała miejsce w Brookfield w stanie Connecticut w 1981 roku. Dziewiętnastoletni wówczas Arne Johnson został oskarżony o zabójstwo Alana Bono, którego pchnął nożem. Wydarzenie stało się słynne za sprawą prawnika oskarżonego, Martina Minella, który stworzył linie obrony twierdząc, że jego klient był opętany przez demona, w związku z czym nie odpowiadał za swój czyn. Podstawą do tego twierdzenia był fakt, że kilka miesięcy wcześniej Johnson brał udział w egzorcyzmach przeprowadzonych na bracie jego narzeczonej, Dawidzie, przez księży oraz Eda i Lorraine. Według uczestników tych egzorcyzmów, demon uciekł z ciała Dawida i przeniósł się do ciała Arne. Sędzia odrzucił jednak tą linię obrony i uznał oskarżonego winnym nieumyślnego spowodowania śmierci. Skazany odbył karę 5 lat więzienia.

Ed i Lorraine Warren: demonolodzy czy świetni marketingowcy?

Sława otaczająca małżeństwo Warrenów szybko przykuła uwagę mediów i sceptyków, którzy zarzucali Edowi i Lorraine oszustwo oraz tworzenie mistyfikacji, na których budowali swoją renomę i zarabiali pieniądze. Kontrowersje wzbudzało już samo muzeum – The Warrens' Occult Museum, w którym za opłatą, para demonologów prezentowała rozmaite artefakty, zebrane w trakcie swoich śledztw, w tym słynną lalkę Annabelle. W roku 1993 śledztwo w sprawie Warrenów prowadzili sceptycy oraz założyciele New England Skeptical Society (Stowarzyszenie Sceptyków Nowej Anglii): Steven Paul Novella oraz Perry DeAngelis. Po rozmowie z parą demonologów, obejrzeniu muzeum oraz przejrzeniu najważniejszych dowodów, śledczy uznali, że artefakty zebrane przez Eda i Lorraine nie przedstawiają żadnej wartości. Jeden z ich najtwardszych dowodów to uwiecznienie ducha na fotografii, które w rzeczywistości było klasycznym rozmyciem powstałym na skutek niewłaściwego fotografowania przy użyciu lampy błyskowej. Nie mniej uwag sceptycy mieli do metod śledczych Warrenów, zarzucając im brak aparatu naukowego i trzymania się z góry ustalonych wniosków. Novella i DeAngelis uważali, że o ile Warrenowie nie chcieli celowo nikomu wyrządzić krzywdy, to ich działania przyczyniły się do dezorientacji opinii publicznej.

Edward Warren zmarł 23 sierpnia 2006 roku, a Lorraine 18 kwietnia 2019 roku. Małżonkowie zostali pochowani na cmentarzu Stepney w Monroe w stanie Connecticut. Założone przez nich Stowarzyszenie ds. Badań Parapsychologicznych w Nowej Anglii funkcjonuje do dzisiaj i jest zarządzane przez ich córkę Judy oraz jej męża Tony’ego Spere, który także pełnił rolę konsultanta przy filmach: Obecność i Obecność 2.

Polecamy e-book Weroniki Kulczewskiej-Rastaszańskiej pt. „Sto lat Nosferatu. Historia wampirów na ekranie”:

Bibliografia

• Anson Jay, The Amityville Horror, Gallery Books, New York 2019.
• Brittle Gerald, The Demonologist: The Extraordinary Career of Ed and Lorraine Warren, wyd. Graymalkin Media, Los Angeles 2013.
• Bryan Alexander, The 'true' story behind 'The Conjuring, “USA Today”, [dostęp: 22.08.2023].
• Chase Robert D., Warren Ed, Nawiedzenia. Historie prawdziwe, wyd. Replika, Poznań 2022.
• McLoughlin Pam, Real 'Annabelle' story shared by Lorraine Warren at Milford's Lauralton Hall, “New Haven Register”, [dostęp: 22.08.2023].
• Oficjalna strona NESPR, [dostęp: 22.08.2023].

Redakcja: Natalia Stawarz