Ppłk Maciej Kalenkiewicz, „Jan Kotwicz”, „Kotwicz” „Kotwica”, „Maciej”, „Bóbr”
Maciej Kalenkiewicz – zobacz też: Elżbieta Zawacka – niepowtarzalna cichociemna
Maciej Kalenkiewicz (domena publiczna) Ojciec chrzestny cichociemnych – już na przełomie 1939 i 1940 r. razem z kpt. Janem Górskim, „Chomikiem”, przedstawił nowatorską koncepcję zorganizowania łączności lotniczej władz RP na uchodźstwie z delegaturą w okupowanej Polsce. Po prawie roku starań udało im się otrzymać zgodę Sztabu Naczelnego Wodza na utworzenie polskich wojsk spadochronowych oraz na wykorzystanie desantu jako sposobu na regularny kontakt z krajem. Nocą z 15 na 16 lutego 1941 r. pierwsza ekipa skoczków wylądowała w ojczyźnie. „Kotwicz” i „Chomik” sami też zgłosili się do służby w kraju.
Maciej Kalenkiewicz, ur. 1 lipca 1906 r. w Pacewiczach, był związany od młodości z Wojskiem Polskim. Absolwent Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie i Oficerskiej Szkoły Inżynierii, służył w jednostkach saperskich. Podczas wojny obronnej 1939 r. był adiutantem dowódcy 110. Pułku Ułanów. Do grudnia 1939 r. był zastępcą mjr. Henryka Dobrzańskiego, „Hubala”, w jego słynnym oddziale partyzanckim na Kielecczyźnie.
Po przedostaniu się za granicę służył w Komendzie Głównej ZWZ w Paryżu. Już we Francji chciał organizować łączność lotniczą z okupowanym krajem. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był referentem Wydziału Studiów i Szkolenia Spadochronowego Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza. Był instruktorem na pierwszych kursach spadochronowych, a także inicjatorem ustanowienia Znaku Spadochronowego.
Do Polski zrzucony z 27 na 28 grudnia 1941 r. Przydzielono go do Oddziału III KG AK. W warunkach konspiracji analizował meldunki wywiadowcze. Współtworzył koncepcję powstania powszechnego. Współpracownik Biura Badań Technicznych Wydziału Saperów KG AK. Inspektor KG AK do Okręgów Radomsko-Kieleckiego i Lubelskiego. Od lutego 1944 r. inspektor KG AK w Okręgu Nowogródzkim AK. Od marca 1944 r. dowódca Zgrupowania Nadniemeńskiego 77. Pułku Piechoty AK. Autor koncepcji operacji Ostra Brama). Dwukrotnie ranny w walkach z Niemcami, w wyniku czego stracił rękę.
Po aresztowaniu oficerów Okręgu Wileńskiego AK przez NKWD, w lipcu 1944 r. objął dowództwo Podokręgu Nowogródzkiego AK, a następnie awansowany został na podpułkownika. Zginął 21 sierpnia 1944 r. pod Surkontami w walce z oddziałami Armii Czerwonej.
Odznaczony dwukrotnie Orderem Wojennym Virtuti Militari V kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
