Historia lubi się powtarzać: Adam Michnik – Aaron Szechter

Adam Michnik – zobacz też: Jak „Wiesław” zgromił w Sali Kongresowej studentów, literatów i syjonistów?

Dla wielu taka sytuacja może wydawać się dziwna i bulwersująca, a piszący o tym chętnie zaszufladkowany zostałby jako jeden ze sług „Czerskiej” (bez względu na to, że mój stosunek do tego środowiska jest raczej chłodny). Jednak fakt jest faktem: po raz pierwszy Michnik został zaszczycony krytyką z ust Gomułki kiedy miał 17 lat, czyli w roku 1963. Później następowały różnego rodzaju kolejne ataki. Słuszna czy niesłuszna krytyka ocierała się dość często o antysemityzm i wyciąganie wątków pochodzenia.

Barbara Toruńczyk i Adam Michnik: przedstawiciele środowiska komandosów z 1968 roku (fot. Mariusz Kubik, opublikowano na licencji Creative Commons Attribution-Share Alike 2.5 Generic).

Kiedy rozgrywały się wydarzenia Marca 1968 roku, jednym z poważnych zagrożeń dla władzy było środowisko tzw. komandosów. Równocześnie rozpoczęto zmasowaną akcje antysemicką. W pokrętnej grze komuniści postanowili zacząć grać na nowych nutach. Głównym wrogiem stali się rewizjoniści, wśród których niemało było ludzi pochodzenia żydowskiego. Rozpoczęto nagonkę, w której do jednego worka wrzucano Józefa Różańskiego i Leopolda Tyrmanda. Ówczesna retoryka wielu ulotek nie różniła się znacząco od części dzisiejszych publikacji nacjonalistycznych. Nic dziwnego, gdyż jednym ze sprzymierzeńców moczarowców był Bolesław Piasecki, człowiek który jako nacjonalista szczerze pokochał komunistów i konsekwentnie atakował Kościół.

Wyciąganie rodzinnych związków odnalazło swój wydźwięk w uroczej broszurce Kogo popieracie, skierowanej do strajkujących studentów na samym początku wydarzeń marcowych. Można było w niej znaleźć taki opis „bananowej młodzieży”, który cytuje za wybitnym znawcą epoki prof. Jerzym Eislerem:

Adam Michnik – syn Ozjasza Szechtera. Naukę prowokacji i rozróbek politycznych pobierał u Kuronia i Modzelewskiego, głośny przywódca grupy. Stały i zasłużony informator Radia Freies Europa.

Aleksander Smolar – syn Grzegorza, redaktora naczelnego »Fołks-Sztyme«, pisma Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce, aktywista klubu »Babel«, asystent w katedrze prof. Włodzimierza Brusa. W rozrabiackiej działalności sekunduje mu brat Eugeniusz, student Ekonomii Politycznej.

Henryk Szlajfer – syn Ignacego, cenzora w Głównym Urzędzie Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. 5 czerwca ubiegłego roku w ambasadzie Izraela złożył deklarację solidarności; aktywista klubu »Babel«, ceniony przez korespondentów zachodnich, dostarczyciel informacji dla Freies Europa.

Irena Grudzińska – córka Jana, wiceministra leśnictwa. Najładniejsza dziewczyna grupy, stała klientka komisów Warszawy.

Ewunia Zarzycka – córka Janusza Zarzyckiego, byłego przewodniczącego Stołecznej Rady Narodowej. Może najbardziej predestynowana do rządu dusz, ponieważ znana jest szeroko z wyjątkowo pogardliwego stosunku do kolegów studentów pochodzenia robotniczego i chłopskiego. Specjalizuje się w gaszeniu papierosów w dżemie.

Barbara Toruńczyk – córka Romany, pracownika Zakładu Historii Partii. Po rocznych studiach w Londynie i Paryżu nadrabia zaległości obecną wyjątkową aktywnością.

Józef Dajczgewand – syn Fajgi i Szlomy, aktywista klubu »Babel«, jeden z głównych pomocników Kuronia i Modzelewskiego, obecnie na czele organizatorów i inspiratorów rozróbek.

Krystyna Flato – córka Stanisława, dyrektora departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

Krzysztof Topolski – syn Fryderyka, Ministra Pełnomocnego Rządu do spraw Deglomeracji Stolicy. Mierny student. Dzięki tacie zmienia uczelnie.

Krystyna Winawer – córka Włodzimierza, sędziego Sądu Najwyższego, matka – Alina Goldgarb, redaktor PWN.

Jednym słowem: nihil novi sub sole. Świadomość ciągłości pewnych motywów ataków każe zastanowić się, czy ludzie którzy w XXI wieku krytykują Adama Michnika za jego pochodzenia, zdają sobie sprawę, że nie tacy jak oni już to robili.

PS: Jak krytykować to lepiej z głową – polecam chociażby dokładną lekturę pism Michnika i zwrócenie uwagi na pewne znajdujące się w nim nieścisłości.

Polecamy e-book Tomasza Leszkowicza – „Oblicza propagandy PRL”:

Książka dostępna również jako audiobook!