Gwiazdka Cieszyńska - koronacja cara Aleksandra II
Koronacja cara Aleksandra II – zobacz też: Gwiazdka Cieszyńska - Groby cesarskie w Petersburgu
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 27. – Cieszyn d. 12. Lipca. – R. 1856.
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 36. – Cieszyn d. 13. Września. – R. 1856.
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 37. – Cieszyn d. 20. Września. – R. 1856.
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 45. – Cieszyn d. 22. Listopada. – R. 1856.
Aleksander Mikołajewicz Romanow urodził się 29 kwietnia 1818 roku w Moskwie. Jego edukację powierzono Wasilijowi Andriejewiczowi Żukowskiemu, rosyjskiemu poecie i pisarzowi, autorowi hymnu Imperium Rosyjskiego pt. „Boże, zachowaj Cara!”. Nauka młodego Aleksandra odbywała się według surowego planu dnia. Uczono go kilku języków, polityki, prawa i sztuki wojennej. W wieku osiemnastu lat wyruszył w półroczną podróż po Rosji, odwiedzając 20 prowincji kraju. Później podróżował również po wielu krajach Europy. W 1841 roku ożenił się z księżną Hesji Maksymilianą Wilhelminą Marią von Hessen – Darmstadt, która po przejściu na prawosławie przyjęła imię Maria Aleksandrowna.
2 marca 1855 roku w Sankt Petersburgu zmarł car Mikołaj I Romanow. Władzę w ten sposób odziedziczył jego syn, pieczołowicie przygotowywany do tej roli Aleksander. Koronacja nowego władcy odbyła sie 26 sierpnia 1856 roku w Soborze Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny w moskiewskim Kremlu. Po raz pierwszy dwór i car przybyli do stolicy koleją, a następnie z dworca przejechali ulicą Twerską. Podczas ich przejazdu biły dzwony i strzelały armaty. Na miejscu Aleksander, w generalskim mundurze ze złotym łańcuchem Orderu Świętego Andrzeja, zgodnie ze starym zwyczajem pokłonił się zgromadzonemu ludowi. Po wejściu do Soboru cesarska para ucałowała ikony i relikwie. Gdy Aleksander ukląkł, otrzymał od metropolity błogosławieństwo i purpurowy płaszcz, a następnie odebrał od niego koronę, którą włożył sobie na głowę. Po wszystkim zasiadł na tronie z berłem i jabłkiem.
Koronacja nie obyła się bez wpadek. Pierwsza zdarzyła się gdy zasłużony generał i książę Michaił Gorczakow niósł poduszkę ze złotym jabłkiem. Gorczakow zasłabł i zemdlał, upuszczając poduszkę, z której spadło cenne insygnium. Aleksander skomentował sytuację słowami: „To nic, że tu upadł. Najważniejsze, że trwał mężnie na polu bitwy”. Druga wpadka miała miejsce gdy Aleksander nakładał koronę na głowę swojej żony. Dama honorowa przypięła koronę brylantowymi szpilkami lecz gdy Maria Aleksandrowna wstała z kolan, korona spadła jej z głowy.
Koronacja cara Aleksandra II Aleksander II Romanow objął władanie nad krajem w nieładzie, który dodatkowo pogłębiało wyniszczenie wojnami. Dlatego car zdecydował się na liczne reformy. W marcu 1856 roku podpisał Traktat o pokoju i przyjaźni, kończący wojnę krymską. W 1861 roku w życie weszła Ustawia o włościanach uwolnionych od zależności poddańczej, na mocy której ponad 22 milionów chłopów rosyjskich zyskało wolność osobistą. Reforma uwłaszczeniowa anulowała prawo do dowolnego przesiedlania i karania chłopów, jednocześnie dając im możliwość podejmowania aktywności przemysłowej i handlowej, a także nabywania dóbr. Car podjął się również reform w sądownictwie cywilnym i wojskowym, wojskowości, szkolnictwie i finansach państwowych. Wprowadził także urzędy ziemskie, będące organami samorządowymi w guberniach i powiatach. Z drugiej strony Aleksander II nie dopuszczał żadnych reform politycznych. Podczas swojej wizyty w Warszawie w 1856 roku rozwiał nadzieje Polaków zmiany polityczne. Do witających go osób powiedział: „Żadnych marzeń panowie, żadnych marzeń”.
Podobno pewnego razu Cyganka przepowiedziała Aleksandrowi siedem zamachów na jego życie – sześć nieudanych i jeden śmiertelny. Jak się później okazało car faktycznie szczęśliwie uchodził z życiem sześć razy. 13 marca 1881 roku zginął jednak w zamachu bombowym, zorganizowanym przez organizację Wola Ludu (Narodnaja Wola). Zamachowcem był polski rewolucjonista Ignacy Hryniewiecki.
