Gwiazdka Cieszyńska - Iwan Paskiewicz

opublikowano: 2014-02-05, 12:50
wolna licencja
Iwan Paskiewicz – hrabia erywański, feldmarszałek rosyjski i namiestnik Królestwa Polskiego. Jeden z wybitniejszych i okrutniejszych dowódców rosyjskich. Okres jego rządów w Polsce, okres terroru i prześladowań, nazywamy „nocą Paskiewiczowską”.
reklama

Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.

Ner. 6. – Cieszyn d. 9. Lutego. – R. 1856.

Iwan Fiodorowicz Paskiewicz urodził się 19 maja 1782 roku w Połtawie na Ukrainie. Już od młodego wieku przygotowywany był do służby wojskowej. W 1800 roku ukończył Korpus Paziów – najbardziej prestiżową szkołę wojskową w Imperium Rosyjskim, przeznaczoną jedynie dla arystokracji i szlachty. Pierwszy raz w działaniach wojskowych wziął udział w 1805 roku, gdy wraz z armią wysłany został do pomocy Austrii przeciwko Francji. Uczestniczył wtedy w bitwie pod Austerlitz (2 grudnia 1895 roku). W latach 1807–1812 zaangażowany był w kampanii przeciwko Turcji. Następnie uczestniczył w walkach koalicji antyfrancuskiej, m.in. w bitwie narodów pod Lipskiem.

W 1826 roku wybuchła ostatnia z cyklu wojen rosyjsko–perskich. Paskiewicz początkowo objął w niej stanowisko zastępcy dowódcy, a następnie sam został naczelnym dowódcą wojsk rosyjskich na Kaukazie. W 1827 roku zwyciężył w bitwie pod Jelizawietpolem (dzisiejsza Gandża), następnie pomaszerował na Eczmiadzyn, Nachiczewan i Erywań. Zmusił tym samym perskiego władcę – Abbasa Mirzę – do zawarcia pokoju. W uznaniu zasług car nadał Paskiewiczowi tytuł hrabiego erywańskiego, nagrodził go sumą miliona rubli i podarował zdobiony diamentami miecz.

Iwan Paskiewicz

Tymczasem w 1830 roku w Królestwie Polskim wybuchło powstanie listopadowe. Zadanie jego stłumienia otrzymał pierwotnie feldmarszałek Iwan Dybicz, który zmarł na cholerę 10 czerwca 1831 roku. Dowództwo po nim przejął Iwan Paskiewicz, który po szturmie i zajęciu Warszawy doprowadził powstanie do upadku. W nagrodę otrzymał tytuł księcia warszawskiego, a w latach 1832–1856 sprawował funkcję carskiego namiestnika w Królestzwie Polskim. Okres jego rządów, nazywany „nocą Paskiewiczowską”, charakteryzował się ograniczeniem autonomii Królestwa Polskiego, represjami politycnymi, sankcjami gospodarczymi i rusyfikacją.

Iwan Paskiewicz zmarł 1 lutego 1856 roku. Pochowany został w rodzinnym mauzoleum w Pałacu Rumiancewów i Paskiewiczów w Homlu na Białorusi. 3 lipca 1870 roku przed Pałacem Namiestnikowskim (dzisiejszym Pałacem Prezydenckim) w Warszawie odsłonięto pomnik Paskiewicza (w ceremonii uczestniczył sam car Aleksander II, który osobiście wybrał lokalizację dla pomnika). Monument, wykonany przez Mikołaja Pienienowa i Aleksandra von Bocka, przedstawiał feldmarszałka Paskiewicza w mundurze, z odkrytą głową i płaszczem na ramionach. W 1917 roku usunięto go i przetopiono. Jedynym zachowanym fragmentem jest pochodząca z cokołu płyta, przedstawiająca scenę szturmu Woli, a obecnie znajdująca się w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

Lubisz czytać artykuły w naszym portalu? Wesprzyj nas finansowo i pomóż rozwinąć nasz serwis!

reklama
Komentarze
o autorze
Błażej Guzy
Absolwent geografii na Uniwersytecie Jagiellońskim i pedagogiki na Uniwersytecie Pedagogicznym. Interesuje się historią geografii i geografią religii. Jako obszar badań i zainteresowań szczególnie upodobał sobie Śląsk Cieszyński. Miłośnik podróży i górskich wycieczek, zagorzały czytelnik literatury fantasy, fan zespołu Pink Floyd.

Zamów newsletter

Zapisz się, aby otrzymywać przegląd najciekawszych tekstów prosto do skrzynki mailowej. Tylko wartościowe treści, zawsze za darmo.

Zamawiając newsletter, wyrażasz zgodę na użycie adresu e-mail w celu świadczenia usługi. Usługę możesz w każdej chwili anulować, instrukcję znajdziesz w newsletterze.
© 2001-2024 Promohistoria. Wszelkie prawa zastrzeżone