Gwiazdka Cieszyńska - Friedrich Schiller
Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla nauki, przemysłu i zabawy.
Ner. 46. – Cieszyn 19. Listopada. – Rok 1859.
Friedrich Schiller urodził się 10 listopada 1759 roku w Marbach jako jedyny syn lekarza wojskowego Johanna Kaspara Schillera i Elisabeth Dorothei Kodweiß. Imię otrzymał na cześć króla Prus Fryderyka II Wielkiego, jednak wszyscy nazywali go Fritz. Podstawową edukację otrzymał w szkole w Lorch. Jego rodzice chcieli żeby został pastorem, poprosili więc lokalnego kaznodzieję by uczył Friedricha łaciny i greki. Sam Friedrich był mocno podekscytowany pomysłem zostania duchownym. Podobno często ubierał się w czarne szaty i udawał, że wygłasza kazania. W 1766 roku Schillerowie opuścili Lorch, ponieważ nie mieli pieniędzy na utrzymanie. Przenieśli się do Ludwigsburga, gdzie Kaspar Schiller przyjął służbę w miejscowym garnizonie.
W Ludwigsburgu na młodego Schillera uwagę zwrócił książę Wirtembergii Karol Eugeniusz, który przyjął go w 1773 roku do Karlsschule Stuttgart - elitarnej akademii wojskowej założonej przez księcia. Młody Schiller studiował tu medycynę, a także po raz pierwszy czytał dzieła Rousseau i Goethego. W szkole tej napisał również swoją pierwszą sztukę pt. „Zbójcy”. Sztuka opowiada historię dwóch braci: Karola i Franciszka. Pierwszy oszukany i wydziedziczony, staje na czele bandy grasującej w Lesie Czeskim. Drugi podstępem próbuje zyskać względy Amalii, narzeczonej Karola, a ojca zamyka w leśnej wieży. Sztuka porusza temat sprawiedliwych rozbójników, broniących pokrzywdzonych przed bezprawiem, krytykuje absolutyzm książąt, a także pojawiają się w niej republikańskie ideały. W 1792 roku, dzięki temu dramatowi, Schiller uzyskał honorowe obywatelstwo Republiki Francuskiej.
FriedrichSchiller W 1780 roku Friedrich Schiller otrzymał posadę lekarza pułkowego w Stuttgarcie. Pracy tej bardzo nie lubił. Rok później, chcąc uczestniczyć w premierze „Zbójców” w Mannheim, opuścił pułk bez pozwolenia. Władzy nie spodobała sie tematyka poruszana w sztuce. W rezultacie Schiller został aresztowany i skazany na 14 dni więzienia. Zakazano również publikowania jakichkolwiek jego prac. Ze Stuttgartu uciekł w 1782 roku i podróżując przez Frankfurt, Mannheim, Lipsk i Drezno, osiadł w 1787 roku w Weimarze. Po dwóch latach przeniósł się do Jeny, gdzie został mianowany profesorem historii i filozofii. 22 lutego 1790 roku poślubił Charlotte von Lengefeld, z którą miał dwóch synów i dwie córki.
Do Weimaru powrócił w 1799 roku, gdzie razem z Goethem założył Weimar Theater, który stał się czołowym teatrem w Niemczech. Ich współpraca pomogła doprowadzić do odrodzenia dramatu w Niemczech. Za swoje osiągnięcia Schiller otrzymał w 1802 roku tytuł szlachecki, uprawniający go do używania cząstki „von” przed nazwiskiem. W Weimarze pozostał aż do śmierci. Zmarł na gruźlicę 9 maja 1805 roku.
Przez lata swojej twórczości Schiller tworzył sztuki, pisał wiersze i poematy, wydawał również pisma filozoficzne i prace historyczne. Do najbardziej znanych jego dzieł należą dramaty „Zbójcy”, „Wilhelm Tell”, „Intryga i miłość”, „Don Carlos”, „Dziewica Orleańska”, a także poemat „Oda do radości”, do którego muzykę skomponował Ludwig von Beethoven. Dzieła Schillera były również inspiracją dla muzyki Johannesa Brahmsa ("Nänie"), a także oper Giuseppe Verdiego („Luiza Miller”, „Don Carlos”, „Joanna d’Arc”) i Piotra Czajkowskiego („Dziewica Orleańska”).
