Aileen Wuornos: jak ofiara została oprawczynią? [18+]
29 lutego 1956 roku w Rochester, Michigan (USA) na świat przyszła Aileen Carol Pittman – córka szesnastoletniej Diane Wuornos i dwudziestoczteroletniego Leo Dale'a Pittmana. Dziewczynka była drugim dzieckiem pary, rok wcześniej przyszedł na świat Keith, jej starszy brat. W pierwszych latach swego życia dzieci nosiły nazwisko ojca, jednak miało się to zmienić wraz z komplikującymi się relacjami rodzinnymi, a te już na tak wczesnym etapie ich życia były mocno zagmatwane. Diane i Leo wzięli ślub jako nastolatkowie (odpowiednio mieli czternaście i osiemnaście lat), a ich małżeństwo rozpadło się niecałe dwa lata później. Aileen nigdy nie zaznała opieki obojga rodziców, jej matka wniosła pozew o rozwód na dwa miesiące przed jej narodzinami. Rodzice Lee, jak nazywali ją najbliżsi, mieli niewiele wspólnego z emocjonalną dojrzałością, odpowiedzialnością czy poczuciem obowiązku względem dzieci. Raczej jako pozytyw należy postrzegać fakt, że Aileen nigdy nie poznała swego ojca – alkoholika i pedofila, którego skazano na dożywocie za gwałt na siedmioletniej dziewczynce. Leo Pittman powiesił się w więziennej celi w 1969 roku. Matka nie radziła sobie z obowiązkami. Pozbawiona wsparcia rodziny i opieki państwa porzuciła dzieci, pozostawiając je na łasce swoich rodziców. Jak miały pokazać późniejsze losy kilkuletnich dzieci, nie mogły one trafić gorzej.
Aileen Wuornos: kształtowanie mordercy
W 1960 roku dziadkowie – Lauri i Britta – adoptowali swoje wnuki zmieniając im nazwisko na Wuornos. Ich miejscem zamieszkania stał się dom w Troy, kilkanaście mil od Detroit. W okresie, gdy rówieśnicy Aileen budowali swoją wizję świata i uczyli się adekwatnego rozładowania emocji, Lee doświadczała odrzucenia i przemocy zarówno psychicznej jak i fizycznej. Jej oprawcą był Lauri – porywczy mężczyzna, uzależniony od alkoholu, skłonny poniżać i karać słabszych. Zachowania Lee utrudniały nawiązanie relacji z rówieśnikami oraz stwarzały pretekst do wymierzania kar przez dziadka. Jak sama mówiła Lauri bardzo często ją bił i ubliżał, nazywając „dziwką”. Cały proces karania miał ustalony przebieg. Najpierw dziewczynka musiała się rozebrać do naga i położyć na brzuchu, następnie była bita skórzanym paskiem, który po wszystkim musiała dokładnie wyczyścić. Britta była niemym i biernym świadkiem znęcania się nad wnuczką.
Lee bardzo wcześnie, około dziewiątego roku życia, zaczęła okradać rodzinę i znajomych. Mniej więcej w tym czasie wywołała pożar, którego skutki w postaci blizn pooparzeniowych na twarzy i rękach nosiła do końca życia. Dopiero w wieku dziesięciu lat dowiedziała się, że Lauri i Britta nie są jej biologicznymi rodzicami. Szkolne plotki o pochodzeniu dziewczyny uświadomiły ją, że krewni, których uważała za rodzeństwo w rzeczywistości są ciotkami i wujkami. Według innej wersji, to dziadek Lauri miał jej to wykrzyczeć w trakcie awantury, gdy miała jedenaście lat. Rok za rokiem życie Lee zmierzało ku katastrofie, a lepsze okresy mieszały się z coraz gorszymi. Według niektórych źródeł już w wieku dziewięciu lat zaczęła się prostytuować. W zamian za alkohol lub papierosy pozwalała się wykorzystywać kolegom ze szkoły, a rzekomo nawet swojemu bratu. Łaknąc uwagi dostawała jedynie jej namiastkę oraz jeszcze większe wykluczenie z grona rówieśników.
Mając zaledwie trzynaście lat Aileen odkryła, że jest w ciąży. W dużo późniejszych wywiadach twierdziła, że ojcem dziecka, którego tożsamość nigdy nie została ujawniona, był kolega jej dziadka. Mężczyzna miał ją zgwałcić. Warto dodać, że Lee, podobnie jak wielu innych seryjnych morderców, często zmieniała wersje swoich zeznań i według innej dziecko było owocem kazirodczej relacji z bratem. Dziadkowie odesłali ją do placówki opiekuńczej, gdzie urodziła syna. Następnie zmusili małoletnią matkę do oddania niemowlaka do adopcji.
1976: rok osobistych tragedii
Kolejne lata jej życia, to wyrzucenie z domu dziadków, bezdomność oraz konflikty z prawem. Między innymi dopuszczała się kradzieży, zakłócania porządku publicznego oraz kierowania pojazdem pod wpływem środków odurzających. Bogatym w wydarzenia i na pewno ciężkim dla Lee był rok 1976. W styczniu samobójczą śmiercią zginął Lauri Wuornos, którego żona zmarła pięć lat wcześniej. Z pozoru pozytywne wydarzenie, jakim był ślub dwudziestoletniej Aileen z kilkadziesiąt lat starszym Lewisem Gratzem Fellem w marcu tego roku, szybko przemieniło się w dramat. Bogaty starszy pan, był dla Lee okazją do przerwania dotychczasowego życia i skierowania go na prawidłowe tory. Małżeństwo przetrwało jednak zaledwie kilka miesięcy i niecały rok później, po okresie separacji, zostało rozwiązane. Lewis wniósł o unieważnienie ślubu, a w uzasadnieniu wniosku skierowanym do sądu podał agresję żony oraz trwonienie jego pieniędzy. Ogromny ciosem dla Aileen była śmierć Keitha. Brat był jedyną jej bliską osobą i chociaż nie utrzymywali kontaktu przez wiele lat, to on stanowił dla niej rodzinę. Keith po wyrzuceniu z domu dziadków zaciągnął się do wojska, a jego służbę przerwała choroba nowotworowa. Cios, którym była wieść o śmierci Keitha, był tym dotkliwszy, że Aileen nie wiedziała nawet o chorobie brata. Ten jednak o niej nie zapomniał i w ramach swojego ubezpieczenia podał siostrę, jako jedną z beneficjentek. Otrzymane pieniądze bardzo szybko roztrwoniła i aby przeżyć, wróciła do prostytuowania się.
Polecamy e-book Natalii Pochroń „Dowody zbrodni. Początki kryminalistyki”
Książka dostępna również jako audiobook!
Życie na ulicy oznaczało powrót na drogę postępującej autodestrukcji, która w 1978 roku popchnęła ją do pierwszej próby samobójczej. Lee walczyła o przetrwanie często wybierając drogę na skróty. Wybierała znany sobie i sprawdzony sposób zarobkowania. W kartotece policyjnej obok dobrze już znanych przestępstw pojawiają się te, które wskazują na eskalacje bezprawnych poczynań Lee: napad z bronią w ręku, fałszowanie czeków, kolejne mandaty i pobyty w więzieniach, podejrzenie o kradzież broni i amunicji, grożenie innym bronią.
Krótkotrwała zmiana nastąpiła w 1986 roku, gdy w klubie Zodiac w Daytona Beach Aileen poznała Tyrię „Ty” Jolene Moore. Dwudziestoczteroletnia Moore i trzydziestoletnia Wuornos stworzyły najdłuższy związek w życiu Lee. Zakochana Aileen robiła wszystko, aby zatrzymać przy sobie ukochaną. Wzięła na siebie utrzymanie Tyrii, co okazało się nie tak łatwe, jak sądziła. Używki w połączeniu z wyniszczającym trybem życia negatywnie wpłynęły na jej wygląd, co przekładało się na zarobki. Musiała dużo więcej czasu spędzać na ulicy i przyjmować więcej klientów. Tułając się po różnych miastach i miasteczkach Florydy oraz pomieszkując w coraz obskurniejszych motelach, prowadziły życie pełne niepewności i rozczarowań. Cel Lee był jednak niezmienny, robiła wszystko, aby Moore jej nie opuściła.
Aileen Wuornos: ofiara staje się oprawczynią
30 listopada 1989 roku Wuornos przekroczyła granicę, zza której nie było już powrotu. Tego dnia zamordowała Richarda Mallory’ego. Pięćdziesięciojednoletni właściciel sklepu elektrycznego, był żyjącym z dnia na dzień, zamkniętym w sobie człowiekiem. Mieszkający w Clearwater mężczyzna, był dobrze znany miejscowej policji oraz okolicznym prostytutkom. Mallory regularnie korzystał z ich usług i odwiedzał kluby ze striptizem. Policyjne dochodzenie wykazało, że skazano go za usiłowanie gwałtu w Maryland. Spotkanie Richarda z Lee było przypadkowe. Postępując według ustalonego schematu Wuornos stojąc przy autostradzie łapała okazję. Gdy to nastąpiło, wsiadała i wdawała się w pogawędkę z kierowcą, któremu niby mimochodem wspominała, że potrzebuje pieniędzy i jest gotowa zdobyć je w zamian za usługi seksualne. Po ustaleniu szczegółów, wraz z klientem udawała się do ustronnego miejsca, w którym dochodziło do sfinalizowania transakcji. Tym razem coś poszło nie tak. W pewnym momencie Aileen wyciągnęła broń kalibru .22 i wielokrotnie strzeliła do klienta, który w wyniku odniesionych ran zmarł. Następnie okradła mężczyznę ze wszystkich przedmiotów, które uznała za cenne lub przydatne oraz zabrała jego samochód. Auto odnaleziono następnego dnia kilka kilometrów dalej, ale na zwłoki w daleko posuniętym stanie rozkładu natrafiono dopiero 13 grudnia. Aileen wróciła do Tyri’y i opowiedziała co zrobiła, ta jednak nie chciała nic więcej o tym wiedzieć.
Pomiędzy pierwszym, a drugim morderstwem w życiu pary upłynęło sześć miesięcy bez poważniejszych turbulencji. 20 maja 1990 roku przy jednej z posesji w hrabstwie Marion odnaleziono porzuconego pikapa. Znalezione wewnątrz samochodu ślady, wskazywały na obecność tam mężczyzny i kobiety. Auto należało do Davida Andrew Spearsa. To na jego nagie zwłoki natknął się 1 czerwca przechodzący tamtędy Mathew Cocking. Podobnie jak w przypadku Mallory’ego ciało Davida w momencie odkrycia było już w zaawansowanym stadium rozkładu. Sekcja zwłok wykazała sześć ran postrzałowych z broni kalibru .22. Spears był czterdziestosiedmioletnim mężczyzną, zarabiającym na życie jako pracownik budowlany, a jego rodzina określała go mianem nieśmiałego i łagodnego. Pomimo rozwodu nadal opiekował się byłą żoną wspierając ją finansowo. Lee postępowała według tego samego schematu, który zrealizowała w przypadku zabójstwa swojej pierwszej ofiary. Spotkanie na drodze szybkiego ruchu, propozycja seksu za pieniądze, przemoc zakończona morderstwem i kradzieżą. Zwłoki ukryła przysypując je runem leśnym i stertą gałęzi. Taki modus operandi będzie wyznacznikiem wszystkich zbrodni Lee.
Karuzela morderstw nabierała tempa. Zaledwie pięć dni po odnalezieniu ciała Spearsa w okręgu Pasco znaleziono inne zwłoki (6 czerwca 1990 r.). Pod leśnym runem i zielonym elektrycznym kocem ukryto nagie ciało mężczyzny. Patolog prowadzący sekcję zwłok ustalił, że ofiarę postrzelono dziewięciokrotnie z pistoletu o kalibrze .22. Zamordowanym okazał się czterdziestoletni Charles Edmund Carskaddon, którego samochód znaleziono w hrabstwie Marion następnego dnia. Charles, zarabiał jako pracownik rodeo na część etatu, a wyruszył z domu w Praire (Missouri), aby odebrać z Tampy na Florydzie swoją narzeczoną Peggy. Mężczyzna stał się trzecią ofiarą Wuornos. Carskaddon w podróż zabrał wiele charakterystycznych przedmiotów, w tym broń kalibru .45, których nie odnaleziono ani przy ciele, ani w samochodzie ofiary.
W rocznicę ogłoszenia Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych, 4 lipca 1990 roku, odnaleziono samochód Petera Abrahama Siemsa – sześćdziesięciopięcioletniego, emerytowanego marynarza floty handlowej. Swoją, jak się później okazało, ostatnią podróż rozpoczął w Jupiter na Florydzie i jechał w kierunku Arkansas. Po drodze chciał jeszcze odwiedzić swoją matkę i syna. Peter był kaznodzieją, a podróż miała cel religijny, wraz z innymi członkami swojej grupy wyznaniowej zamierzał głosić dobrą nowinę. Okolicznościom odnalezienia auta Siemsa towarzyszyła seria zdarzeń, które przypieczętowały los Lee. Prowadząc skradziony Peterowi samochód Aileen i Tyra uległy poważnemu wypadkowi, którego świadkami było starsze małżeństwo. Obserwując całe zdarzenie potrafili opisać policji dwie kobiety, które najpierw wysiadły z auta i kryjąc się przed przejeżdżającymi samochodami ostatecznie zdecydowały się do niego wrócić. Auto odpaliło i pojechały dalej, zanim to jednak nastąpiło jeden ze świadków, widząc obficie krwawiącą Lee, zaproponował pomoc. W odpowiedzi usłyszał jedynie, aby nie wzywać policji. Wuornos zostawiła na aucie odcisk swojej dłoni. Ciała Petera Siemsa nigdy nie odnaleziono.
Polecamy e-book Mariusza Gadomskiego – „Kryminalne Wilno”
Troy Eugene Burress miał pięćdziesiąt lat i pracował jako sprzedawca w Gilchrist Sausage Company w Ocali (Floryda). Zaginął 31 lipca 1990 roku, a jego zwłoki zostały odkryte kilka dni później na zalesionym terenie hrabstwa Marion. Jego podróż miała charakter służbowy – odwiedzał klientów firmy. Prawdopodobnie nieświadomy zagrożenia zabrał autostopowiczkę, która odebrała mu życie. Zniknięcie Troy’a szybko odnotowano, a jego przełożona sprawdzała kolejnych klientów z listy Burressa pytając, czy ten do nich dotarł. Nieobecność męża zaniepokoiła także żonę Burressa, która powiadomiła policję o zaginięciu małżonka. Najpierw znaleziono wóz ofiary, a po upływie pięciu dni poszukiwania zakończyły się odnalezieniem zwłok. Życie Troy’a zakończyły dwa strzały z broni kalibru .22.
W wieku pięćdziesięciu sześciu lat Charles Richard „Dick” Humpherys poznał Aileen Wuornos. Znajomość ta nie trwała długo, a Dick szybko dołączył do grona ofiar Lee. Kariera zawodowa Charlesa wypełniona była stanowiskami budzącymi szacunek i podziw. Był emerytowanym majorem sił powietrznych USA, szefem policji w Alabamie oraz śledczym specjalizującym się w ochronie maltretowanych dzieci. 11 września 1990 roku został zamordowany, a jego ciało odnaleziono następnego dnia. Humpherys zginął w wyniku wielokrotnego postrzału z pistoletu kalibru .22, a większość z siedmiu pocisków trafiło w jego głowę i tułów. Tym razem, to ciało znaleziono wcześniej niż samochód ofiary i co odbiega od sposobu działania Lee, było ono ubrane.
Ostatnią ofiarą Wuornos był sześćdziesięciodwuletni Walter Antonio. Walter podejmował się różnych prac zarobkowych. Był kierowcą ciężarówki, pracownikiem ochrony oraz oficerem rezerwy policji. Jak pozostali wyruszył w podróż, której finał był daleki od zamierzonego. W tym przypadku Lee wróciła do charakteryzującego jej zbrodnie schematu. Prawie nagie ciało mężczyzny znaleziono w hrabstwie Dixie z czterema ranami postrzałowymi.
Zatrzymanie, proces i śmierć
Aileen Wuornos została aresztowana w barze dla motocyklistów o nazwie The Last Resort w hrabstwie Volusia w styczniu 1991 roku. Bardzo szybko namierzono także Moore, która pod koniec 1990 roku rozstała się z partnerką i wyjechała do swojej rodziny. Śledczy świadomi wagi posiadanych przez nią informacji, skłonili ją do udziału w akcji mającej na celu uzyskanie przyznania się Lee do wszystkich zabójstw. Wuornos dobrze wiedziała, że rozmowy telefoniczne z Moore są nagrywane (mimo jej zaprzeczeń). W sumie odbyły jedenaście rozmów, w których Tyria naciskała Lee by ta wyznała policji prawdę i oczyściła ją z zarzutów. Dramatyczna rozmowa, w której Aileen przyznaje się do winy brzmi, jak akt samopoświęcenia, aby uratować ukochaną.
Kobieta w trakcie procesu była swoim największym wrogiem. Agresywna, wulgarna i zaprzeczająca sama sobie, nie budziła zaufania, ale za to pasowała do stworzonego przez media obrazu „potwora”. Wielokrotnie Lee powtarzała, że popełniała zbrodnie jedynie w akcie samoobrony. Mężczyźni mieli próbować ją zgwałcić lub dochodziło do rękoczynów wynikłych z odmowy zapłaty za jej usługi. Te ostatnie eskalując miały prowadzić do ich śmierci. Budzącym duże kontrowersje i podważającym wyrok w sprawie morderstwa Mallory’ego jest fakt, że ława przysięgłych nie została poinformowana o jego kryminalnej przeszłości. Skazanie za usiłowanie gwałtu uwiarygodniłoby wersję Wuornos o samoobronie i agresji mężczyzny.
Podczas procesu Tyria Moore była kluczowym świadkiem oskarżenia. Wypierając się swojego udziału w zbrodniach, a nawet wiedzy o nich, całą winę zrzuciła na Wuornos. 27 stycznia 1992 roku Lee usłyszała wyrok śmierci za zabójstwo Richarda Mallory’ego. Kolejne wyroki zapadały jeden po drugim. Pomimo siedmiu ofiar Lee została skazana za sześć morderstw. W związku z nieodnalezieniem zwłok Petera Siemsa, a co za tym idzie niemożności udowodnienia, że na pewno nie żyje, w tym przypadku nie postawiono jej zarzutu morderstwa. Obrona Wuornos opierała się głównie na jej zeznaniach i ekspertyzie psychiatrycznej.
W 2001 roku Wuornos złożyła pismo do Sądu Najwyższego Florydy, w którym informowała o rezygnacji z usług swoich adwokatów oraz wycofywała złożone apelacje. W oświadczeniu zawarła między innymi słowa: „Zabiłam tych mężczyzn i okradłam z zimną krwią” (Ramsland, 2021, s. 301).
Jeszcze przed wykonaniem wyroku wiele osób było zainteresowanych pozyskaniem praw do opisania życia Aileen, a nawet wyreżyserowania o niej filmu. Pomysły na monetaryzację życia i zbrodni Wuornos nie wygasły wraz z jej śmiercią. Niecałe dwa lata po otrzymaniu przez nią śmiertelnego zastrzyku, światową premierę miał wyreżyserowany przez Patty Jenkins film „Monster” z Charlize Theron w roli głównej. Ironiczne z punktu widzenia roli jaką odegrała Tyria Moore w życiu i procesie Aileen jest zastrzeżenie przez nią praw do wykorzystania jej imienia i nazwiska w produkcji. W filmie, który przyniósł Theron Oscara, miejsce u boku portretowanej Aileen zajmuje Selby Wall, wzorowana na Moore.
Ciało Aileen Carol Wuornos zostało skremowane, a prochy rozsypane pod drzewem w rodzinnym Michigan.
Zapisz się za darmo do naszego cotygodniowego newslettera!
Bibliografia:
Berry-Dee Christopher, Rozmowy z seryjnymi morderczyniami: Królowe zbrodni, przeł. Tomasz Wyżyński, Warszawa 2020.
Kiermasz Marta ,Zło: Zbrodnia, Łowca, Ofiara, Warszawa 2022.
Myers Wade C., Erik Gooch, J. Reid Meloy, The Role of Psychopathy and Sexuality in a Female Serial Killer, „Jurnal of Forensic Sciences” vol. 50 no. 3, 2005.
Ramsland Katherin, Jak złapać mordercę. Na tropie najbardziej znanych seryjnych morderców świata, przeł. Adriana Sokołowska-Ostapko, Kraków 2021.
Stukan Jarosław, Seryjne morderczynie, Warszawa 2021.
redakcja: Jakub Jagodziński
