Mojżesz Schorr

(1874–1941) – nestor historii Żydów polskich, wybitny orientalista, biblista, rabin, senator. Pochodził z Przemyśla. Od 1893 r. kształcił się w seminarium rabinackim, a także studiował historię i orientalistykę na uniwersytecie w Wiedniu. W 1897 r. przeniósł się na uniwersytet we Lwowie, gdzie obronił pracę doktorską „Organizacja Żydów w Polsce. Od najdawniejszych czasów do 1772 r.”. We Lwowie prowadził szeroką działalność społeczną i oświatową w kręgach żydowskich, kontynuując naukowe badania nad historią polskich Żydów oraz orientalistyką. W 1910 r. habilitował się na uniwersytecie we Lwowie i rozpoczął tam pracę jako docent, a następnie profesor. Od 1923 r. rabin postępowej Wielkiej Synagogi na Tłomackiem w Warszawie, od 1925 r. profesor Uniwersytetu Warszawskiego, jeden z założycieli i rektor Instytutu Nauk Judaistycznych w Warszawie, w 1935 r. mianowany przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego senatorem. Bezpartyjny, popierał syjonizm. W 1939 r. aresztowany przez NKWD i uwięziony na Łubiance w Moskwie. Zmarł w łagrze w Uzbekistanie