Selekcja doktora Mengele
Ten tekst jest fragmentem książki Maxa Czornyja „Mengele”.
– Na lewo, na prawo, na lewo, na prawo…
Może mamroczę te słowa, a może rozbrzmiewają one jedynie w moim umyśle. Nie zastanawiam się nad tym. Niczym dyrygent wymachuję dłonią, wskazując kolejnym słaniającym się cieniom, dokąd mają iść. Ani ich błagalne miny, ani spuszczone spojrzenia zabiedzonych zwierząt nie mają znaczenia. Dzisiejszy transport jest dość liczny, by nie zważać na szczegóły. Ci, którzy mają umrzeć, i tak umrą. Von Werger lub ten dureń Schmitz wypatrzą tych, którzy powinni umrzeć już dzisiaj. Ja mam jedynie przyjemność zapoznania się z materiałem do swoich badań.
To niezły sort. Przynajmniej jak na ostatnie warunki. Skinieniem głowy daję znać adiutantowi, aby podał mi dokument, i nie przestając wymachiwać prawą dłonią, biorę kartki do drugiej. Transport niedobitków z krakowskiego getta. Najwidoczniej albo tym ludziom przysługiwały zbyt duże racje żywnościowe, albo potrafili o siebie nader dobrze zadbać. Warto będzie się tego dowiedzieć. Ciekawość zawsze trzeba zaspokajać.
Podnoszę wzrok i cicho pogwizdując przez zęby, przyglądam się kolejnym osobom. Grupa przygarbionych kobiet nie ma siły, by szlochać, dwóch telepiących się starców płochliwie rozgląda się wokół – ich obu kieruję na lewo, potem cały sznur ośmio-, może dziesięcioletnich chłopców – trudno ocenić, bo cierpienie nie tylko uszlachetnia, ale znacznie szybciej postarza. To myśl warta zapisania.
Oddaję dokument adiutantowi i przestępuję z nogi na nogę. Nieustannie pogwizduję. Mahler, Haendel, teraz czas na Schuberta. Nie znoszę Wagnera. Jest zbyt poważny i diabelnie pompatyczny. Od życia należy oczekiwać czegoś więcej. Doskonale wiedział o tym Wilhelm Bach, ale przez to wybiegł zbyt daleko przed szereg. A tego stanowczo nie należy robić. Nigdy. Nigdzie.
Uśmiecham się sam do siebie, lecz niemal natychmiast z zamyślenia wyrywa mnie zamieszanie. Podnoszę głowę i spoglądam na drobną nastolatkę w szarej sukience oraz granatowej chuście przewiązanej na głowie. Dziewczyna ma pociągłą twarz, prosty nos i ciemne, niemal czarne worki pod oczami. Musiałem skierować ją na lewo, bo odłączyła się od głównej kolumny. Mimo to zatrzymała się w nieprzepisowym miejscu. Żywiołowo gestykuluje, wskazując w drugą stronę, ku ocalałym.
– Błagam, proszę… – skomli, załamując dłonie. – Pozwólcie jej iść razem ze mną! Błagam, panie oficerze…
Mrużę oczy, ale nadal milczę. Przypatruję się sytuacji.
Nie masz pojęcia, o co prosisz. Chcesz, aby ktoś poszedł tam, dokąd skierował cię twój los. Nie możesz jednak wiedzieć, że przypadł ci w udziale nędzny koniec w krematorium. Za godzinę lub dwie staniesz się jedynie obłokiem gazowym, oparem, który twoja przyjaciółka lub krewna, niczego nieświadoma, wciągnie do płuc. Może nawet ktoś jej wyjaśni, że miała ogromne szczęście, i będzie się delektowała każdym kolejnym oddechem. A może chciałabyś, aby umarła wraz z tobą? Tego chcesz?
Myślę o tym, a uśmiech nie znika z moich ust. Takich sytuacji jest zaskakująco niewiele. Oczywiście zdarzają się kilkukrotnie w ciągu każdego rozładunku, ale udało się już opracować właściwe procedury. Auschwitz nie przewiduje przestojów. Auschwitz to fabryka.
– Tam jest moja siostra! – Nastolatka pada na kolana i błagalnie unosi dłonie. – Proszę… Całe życie byłyśmy razem.
Klaus sięga do kabury, gotów wyjąć pistolet i zastrzelić dziewczynę. Być może sam bym to zrobił, jak wielokroć czyniłem przy poprzednich okazjach, lecz coś przykuwa moją uwagę. Zerkam w stronę, w którą wskazuje pyskata Żydówka, i od razu wiem, w czym rzecz. Druga dziewczyna jest ubrana całkowicie inaczej, w grubą, kraciastą spódnicę, na którą narzuciła podarty płaszcz, a jej potarganych włosów nie kryje chusta. Do tego wydaje się zupełnie obojętna na wszystko, co dzieje się wokół. Mimo to podobieństwo jest uderzające. Nie mogę się mylić.
Robię krok w stronę rampy i zakładam dłonie za plecy. Przez chwilę przyglądam się obu nastolatkom, wreszcie zwracam się do tej skomlącej:
– Jesteście bliźniaczkami?
Dziewczyna dostrzega cień nadziei i energicznie kiwa głową. Z jej oczu płyną łzy.
– Tak, tak, panie oficerze… To moja siostra bliźniaczka. Mam na imię Anna, a ona…
– Akurat wasze imiona całkowicie mnie nie interesują – przerywam jej, uśmiechając się jeszcze szerzej. Klaszczę, po czym zacieram dłonie. – Dołącz do niej – nakazuję. – Obie idziecie na prawo.
Zainteresował Cię ten fragment? Koniecznie zamów książkę Maxa Czornyja „Mengele” bezpośrednio pod tym linkiem!
„Wielu twierdzi, że wolałoby umrzeć niż trafić w moje ręce” – dodaję w myślach. Tymczasem dziewczyna co rusz się pochyla i kłaniając się, gorąco mi dziękuje. Jej siostra spogląda na nią bez żadnych emocji.
A to ciekawy przypadek. A ciekawość… Tak, tak. Ciągle to powtarzam. Ciekawość należy zawsze zaspokajać.
– Zapiszcie ich numery i oddajcie do mojej dyspozycji – nakazuję adiutantowi.
Anna oraz Irmina. Pacjentki. Obiekty. Numery. Instrumenty mające przysłużyć się rozwojowi nauki oraz ludzkości jako takiej. Nigdy nie należy się zawężać. Człowiek rozumny nie dąży do osiągnięcia własnych celów, ale do pozostawienia po swoim życiu śladu w historii. To całkowicie naturalne. Każdy, kto uważa inaczej, albo jest naiwny, albo nie powinien nosić miana człowieka.
– Walter – zwracam się do swojego asystenta. – Czy wszystko jest już gotowe?
– Tak, panie doktorze.
– Nie mamy dziś zbyt wiele czasu. W południe rozpoczynam kolejny przegląd.
– Z pewnością skończymy wcześniej.
Świetnie. Ale czy mogę mu zaufać? Już dwukrotnie przez jakieś zaniedbania musiałem się śpieszyć, a cholernie tego nie lubię. Spoglądam w niebieskie, ponure oczy Waltera i przez chwilę mierzę go wzrokiem. Spuszcza spojrzenie, lecz nie zamierza się wycofywać ze swoich słów.
– Dobrze. – Kiwam głową. – Wierzę, że wszystkiego dopilnujesz.
Wstaję od biurka i nakładam śnieżnobiały kitel. Sięgam po parę rękawiczek leżących na blacie, po czym szybkim krokiem kieruję się ku drzwiom. Czuję, że skupiłem na sobie całą uwagę dwóch sekretarek oraz Waltera. Mam trzydzieści trzy lata i nie zamierzam umierać. Jeszcze nie.
Anioł Śmierci. Doszły mnie słuchy, że w ten sposób mówią o mnie nie tylko więźniowie, ale również moi podwładni. Nie przeszkadza mi to. Jasne, wolałbym być bogiem, ale po prawdzie wszelkie te teologiczne dysputy w ogóle mnie nie interesują. Wiem, że jestem wieczny, tak jak wieczny będzie mój wkład w rozwój nauki. Pozostanę na zawsze w moich czynach oraz dziedzictwie. To górnolotne? Nie, po prostu prawdziwe.
Uśmiecham się przyjaźnie do jednej z sekretarek. Macham do niej dłonią, po czym szybko wychodzę na korytarz. Słyszę, że Walter podąża tuż za mną. Podkute obcasy jego butów stukoczą niemal w tym samym tempie co moje. Ten młokos pragnie być moim cieniem, uczniem i naśladowcą. Rozumiem go, bo również miałem swoich mistrzów. Ba, mam ich nadal.
W takich chwilach zawsze staje mi przed oczami twarz doktora Ernsta Rüdina. Musi być ze mnie diabelnie dumny. W uszach niezmiennie dźwięczą mi wciąż powtarzane przez niego słowa: „Każda osoba niewidoma, głucha, każdy epileptyk oraz schizofrenik może być wysterylizowany…”.
– Pośpiesz się. – Nie odwróciwszy się, rzucam do Waltera. Po chwili dodaję uprzejmym tonem: – Proszę. Nie mamy zbyt wiele czasu.
Przyśpieszam, a Walter natychmiast mnie dogania. Niemal ramię w ramię wpadamy do jasnego, niewielkiego pomieszczenia w rogu baraku. Unosi się w nim intensywny zapach środków czyszczących oraz spirytusu, mimo to wyczuwam słodkawy aromat krwi.
– Dzień dobry. – Kłaniam się stojącej na baczność pielęgniarce. – Proszę spocząć.
To nowa dziewczyna, o rudych włosach i zielonych oczach. Zawsze fascynowało mnie to rzadkie połączenie. Czy barwy w jakiś sposób się uzupełniają? Czy mają znaczenie dla funkcji mózgu? W końcu jeżeli przez całe życie spoglądamy w lustrze na takie połączenie kolorów, wtedy… Nie czas na te rozważania.
Odrywam wzrok od kobiety i odwracam się ku dwóm stalowym łóżkom. Leżą na nich Anna oraz Irmina, bliźniaczki, które przybyły do Auschwitz przed trzema dniami. Są przywiązane skórzanymi pasami tak, że mogą poruszyć jedynie stopami oraz dłońmi. Ta pyskata awanturnica, Anna, ma zaczerwienione oczy pełne łez.
– Proszę – jęczy na mój widok. – Proszę…
Jej siostra jest całkowicie spokojna. Ma nieobecne spojrzenie, lekko rozwarte usta i zaróżowione policzki, jakby trawiła ją gorączka. Spogląda gdzieś w sufit lub znacznie wyżej. W niebo.
– Dzień dobry paniom. – Uśmiecham się do bliźniaczek. – Mamy przyjemność ponownie się spotkać.
– Błagam… – powtarza Anna. – Niech pan nie robi nam krzywdy.
– Krzywdy? Ależ skąd. – Odwracam się do pielęgniarki i przywołuję ją dłonią. – Na początek proszę im zmierzyć temperaturę, dobrze? W naszych badaniach powinniśmy być bardzo staranni. Musi pani o tym zawsze pamiętać. Pod moim kierownictwem szybko złapie pani właściwy rytm.
– Co się z nami stanie? Co pan chce zrobić? – dopytuje bliźniaczka. – Niech nas pan wypuści, proszę…
– Wypuszczę was już niebawem. Obiecuję.
