Rok 1957: Odbudowa i konsolidacja PZPR [Fragmenty książek Wydawnictwa IPN]
Sam Gomułka, niesiony falą popularności, która w Październiku ’56 wyniosła go na szczyty władzy i – w oczach zwyczajnych Polaków – niemal umieściła w panteonie narodowych bohaterów, zdyskontował w styczniu 1957 r. swą popularność, ale wśród przywódców PZPR musiały panować mieszane uczucia. O wyborczym sukcesie zdecydowały nie tyle popularność partii rządzącej i jej satelitów czy przedstawiony program, ile kształt ordynacji wyborczej, praktycznie wykluczającej możliwość startu do wyborczej rywalizacji ugrupowaniom z konkurencyjnym wobec komunistów programem, oraz osobista popularność I sekretarza KC PZPR. Wielu pezetpeerowskich kandydatów choć dostało się do Sejmu PRL, to jednak przegrało osobistą rywalizację o liczbę głosów z bezpartyjnymi, zwłaszcza z reprezentantami ugrupowań katolickich: np. w województwie krakowskim przedstawiciel świeckich katolików Stanisław Stomma zdobył więcej głosów niż działacze partii rządzącej, a w Łodzi bezpartyjni profesorowie uzyskali większe poparcie niż liderzy PZPR (przegrała z nimi m.in. I sekretarz Komitetu Łódzkiego PZPR, choć otrzymała 79,5 proc. głosów)....
