Przepowiednie Michaldy: księgi sybillińskie prosto z Polski

Przepowiednie Michaldy to jeden z przykładów na to, jaką popularność może zdobyć przekonujące proroctwo. Dowiedz się więcej o jednym z najbardziej znanych proroków w historii – Rasputinie

Licząca 57 stron broszura Proroctwo Michaldy. Królowej ze Sabby 13 Sybilli. Ks. Marka, Wernyhory i Innych. Od roku 578 przez Narodzeniem Chrystusa aż do późnych wieków była próbą spisania antycznych ksiąg na nowo. Dokonano przy tym dość swobodnych interpretacji materiału historycznego, kojarzącej się raczej z Danem Brownem i jemu podobnymi. Pisownia poniższych cytatów jest autentyczna.

Anonimowi wydawcy wyjaśnili swoje intencje w przedmowie zaczynającej się od opisu dążeń ku poznaniu przyszłości:

Później napisano w niej o Kasandrze i starych szkockich samotnikach-prorokach, Autor zaczął też tłumaczyć, że przyszłość widzą jedynie ludzie pobożni. Odzywa się dzisiaj jeszcze strona uczuciowa, która pomimo biorącego materializmu odzywa się dotąd, choć coraz rzadziej w piersiach całej ludzkości – stwierdzano. Następnym elementem przedmowy było stwierdzenie, że wiedzy o przyszłości szuka tylko nieszczęśliwy, który jak wędrownik na stepie piaszczystym wytęża oko by zieloną zdala ujrzeć palmę, szczęśliwy natomiast żyje tylko teraźniejszością. Przedmowa mówiąc o ludziach uciemiężonych nawiązywała do zaborów, kończyła się zaś na porównaniu poetów i wieszczów oraz opisie wierzb płaczących nad rzekami Babilonu.

W pierwszej księdze tekstu opisana jest królowa Michalda, która przybyła do Jeruzalem do króla Salamona w roku 578 przed Narodzeniem Chrystusa Pana by wysłuchać jego mądrości. Powtórzono też legendę o księgach sybillińskich, które okazały się być właśnie zapisami rozmów Salomona i Michaldy. Później następował opis podróży królowej oraz jej pierwszej rozmowy z królem, w której przepowiedziała ona podział królestwa Salomona i nadejście Mesjasza oraz zapowiedź rozprzestrzenienia się chrześcijaństwa. Kończy się ona na zapowiedzi końca świata.

reklama

Księga druga zaczynała się pytaniem Salomona: co się stanie za panowania Tarkwina Priska siódmego i ostatniego króla rzymskiego? W odpowiedzi dowiaduje się on: za panowania Tarkwiniusza Priskusa, ostatniego tego imienia, naród z początku pobożnie żyć będzie, później wiarę Mesyaszową porzuci; dlatego będzie Rzym przez nieprzyjaciela oblegany, zdobyty splondrowany, poczem krol przyjmie wiarę Mesyasza i zostanie najsilniejszą jej podporą; postaną przeciw niemu krolowie od zachodu i każdy z nich będzie chciał być królem rzymskim. 1200 lat po narodzeniu Mesjasza miała nastąpić kolejna wojna, tym razem światowa. Bóg pragnąc ukarać nieprzyjaźń ześle suszę, po której chrześcijanie się poprawią, a lud Izraelski podpadnie pod moc chrześcijan. Dwieście lat później, w roku 1400, na niebie pokaże się znak: gwiazda ognista mająca promienie na kształt ogona pawiego. Nastąpią po nim cztery lata jeden po drugim pełne pobudzeń, nieprawości, kradzieży, morderstwa, wojen na wodach i na ziemi. 61 lat później sytuacja dalej się nie zmieni, co ma uzasadnić opis składający się głównie z cytatów biblijnych dotyczących kolejnych klęsk kończących się Reformacją. Bóg ześle na świat karę i nadejdą czasy miłości między ludźmi.

Następnie nadejdą czasy upadku, zapowiedziane przez światowy handel, rozwój górnictwa, fałszywość między ludźmi, reformę Cesarstwa Rzymskiego i złego władcę z rodu królewskiego na zachodzie, który będzie wojował z Cesarstwem co spowoduje duże migracje ludności, których bała się sama Michalda. Po tych zdarzeniach miały nastąpić spisy powszechne, a Bóg miał ukarać złych. Następna wojna będzie trwać do czasu aż córka gwałtownego króla poświęci się dla zakończenia wojen, ustanie przez to wojna z jednej strony ale z drugiej jeszcze gwałtowniejsza wybuchnie w trzech częściach świata, czemu znowu zapobiegnie Bóg, zmieniając wszystkim myśli i stroje, karząc ludzkość a później ją osądzając.

W trzeciej księdze Michalda zaczyna przepowiadać co stanie się w XVIII wieku po śmierci Mesjasza kiedy to będzie panować 9 cesarzy i 50 królów, gdyż około 1000 roku po narodzinach Mesjasza ludzkość się rozdzieli. Jedno miasto stanie się na tyle sławne, ze będzie w nim 40 000 domów i wiele kościołów, ale Bóg je ukarze za pychę jak Sodomę i Gomorę i wróci ono do Cesarstwa Rzymskiego. Niestety, potem białogłowy będą niepoczciwe w swoich czynach, co Bóg ukarze pracą cztery dni dla króla i dwa dla siebie. Później znowu powtórzy się cykl złych królów i rozpustnych kobiet, tym razem m.in. czeszących się i strzygących, co znowu będzie ukarane. Następnie stany zaczną walczyć między sobą, po czym Bóg da im spokój na 50 lat by nawracać Żydów, Tatarów i Turków.

W 1896 lat po śmierci Mesjasza, czyli w roku 1928, wszyscy będą bogaci, jednak sławny król umrze, co spowoduje, że plenić będzie się rozpusta – znowu będzie jak w Sodomie, którą Bóg ponownie ukarze. Potem będzie jeszcze król poganin i Sąd Ostateczny, który to jest opisywany w oparciu o Biblię, Proroctwo Malachiasza i wiele innych tekstów.

Na końcu znajdowały się jeszcze inne proroctwa.