Miki Sakamoto – „W cieniu kwitnących wiśni” (informacja)

Gdy pewnej wiosennej nocy 1895 roku, w Tokio na świat przychodzi Nao, pierwsze dziecko w rodzinie zamożnego tokijskiego antykwariusza, kwiat wiśni zakwita.

Wychowywana w tradycyjnym samurajskim duchu, przyswaja zgodne z nim zasady etykiety, pobiera lekcje kaligrafii i ikebany, uczy się ceremonii parzenia herbaty, odwiedza teatry kabuki oraz no. Kiedy dorasta, świat wokół niej gwałtownie przyspiesza.

Modernizacja Japonii wymusza zmiany w kulturze i obyczajowości, a militarna potęga znajduje ujście w wojnach prowadzonych z Chinami, Rosją czy agresywną ekspansją podczas II wojny światowej, co w końcu prowadzi do militarnej klęski.

Nao wraz z bliskimi ze wszystkich sił starają odnaleźć się w zmieniającej się jak w kalejdoskopie rzeczywistości. Koleje jej losu odzwierciedlają zawiły bieg historii, gdy Japonia realizuje ambitny plan zajęcia znaczącej pozycji wśród światowych potęg.

Umiera wiosną 1959 roku, a jej życie, według tradycyjnych japońskich wierzeń domyka się dokładnie 49 lat po śmierci, gdy rodzina żegna się z nią w obrzędzie symbolizującym jej przejście do świata przodków. Przekwitający kwiat wiśni dopełnił swój cykl życia, tak samo jak Nao.

W tej nastrojowej, poetyckiej opowieści Miki Sakamoto składa hołd swojej babci, z czułością kreśląc portret jej i całej rodziny, której przyszło żyć w niełatwych czasach. Dzięki jej relacji mamy okazję poznać nie tylko życie codzienne i całą sferę obyczajową, ale również kulturę i historię Japonii pierwszej połowy XX wieku.

Miki Sakamoto, wnuczka Nao, urodziła się w Kagoshimie, na południu Japonii. Studiowała w Tokio i w Niemczech, gdzie mieszka od ponad 30 lat. Jest autorką dwóch tomików wierszy, W cieniu kwitnących wiśni to jej druga książka.

Nao miała na sobie białe kimono z jedwabiu w najlepszym gatunku. Kolor biały symbolizował w tym przypad­ku smutek, że panna młoda musi opuścić swoją rodzinę. Włosy miała osłonięte jedwabną chustką, tak by nie było już widać wysta­jących po bokach „rogów”, ponieważ jako żona nigdy już nie bę­dzie się mogła sprzeciwić mężowi. Herb jej rodziny został wyhafto­wany delikatnymi srebrnymi nićmi na plecach i rękawach kimona. Kiedy kapłan, śpiewając, rozpoczął ceremonię, Nao poczuła, że z emocji drży na całym ciele. Pomyślała, że gdyby nie tyle warstw ubrania, z pewnością by się rozchoro­wała. Miała na sobie łącznie siedem kimon, ponieważ liczba siedem odpowiadała każdemu z siedmiu lat tworzących stałe cykle w życiu człowieka. To, co nieuniknione, stawało się teraz rzeczywistością.

Zobacz też inne interesujące książki historyczne w ofercie Księgarni PWN.