Jak działała struktura społeczna w jednym z najstarszych miast świata?

Çatalhöyük, stanowisko archeologiczne położone w centralnej Turcji, było zamieszkiwane nieprzerwanie przez nieomal 1200 lat pomiędzy 7100 a 5950 rokiem p.n.e. Szacuje się, że w okresie największego rozkwitu gęsto zabudowane osiedle o powierzchni kilkudziesięciu hektarów było zasiedlane przez ok. 6 tys. mieszkańców. Ciekawostką jest fakt, że zmarłych chowano pod podłogami domostw.

Międzynarodowy zespół genetyków (w którym są również badacze z Ankary i Sztokholmu), którego działaniami koordynował Maciej Chyleński z Laboratorium Kopalnego DNA na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, postanowił przebadać DNA części zmarłych z pradziejowej osady. Skupiono się na szczątkach blisko 40 osób, które znajdowały się pod posadzkami 4 domostw. Te były zamieszkane ok. 8,5 tys. lat temu. W rozmowie z PAP Chyleński podkreśla, że materiał genetyczny zachował się bardzo źle, dlatego jego badanie nie jest sprawą łatwą.

Widok na stanowisko archeologiczne Çatalhöyük (fot. Stipich Béla opublikowano na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0 Unported).

„Na razie wiemy, że zmarłe osoby pochowane w tym samym domu, nie były spokrewnione w linii matczynej. Zatem na przykład w przypadku dzieci znalezionych pod posadzkami, ich matkami nie były kobiety pochowane obok. Nie wiemy jednak, czy były spokrewnione w inny sposób” – mówi Chyleński. Dodaje, że aby całkowicie wykluczyć pokrewieństwo, niezbędna jest dalsza analiza danych z genomów jądrowych, ale te zachowały się słabo. Mimo to w najbliższym czasie genetyk będzie podejmował dalsze próby ich pozyskania.

„Niemniej już same genomy mitochondrialne (zawarta w nich informacja dziedziczona jest wyłącznie w linii żeńskiej – PAP), w połączeniu z wynikami uzyskanymi przez antropologów pracujących na stanowisku sugerują, że struktura społeczna Çatalhöyük była bardziej złożona, niż można by się spodziewać, i pokrewieństwo biologiczne mogło odgrywać w niej rolę drugorzędną” – uważa naukowiec.

Tym samym dzięki analizie genomu udało się uciąć liczne wcześniejsze spekulacje archeologów – mieszkańcy jednego domu raczej nie należeli do jednej rodziny lub rodu.

Genetycy ustalili również, że pod względem genetycznym mieszkańcy pradziejowego miasta byli blisko spokrewnieni genetycznie z ludami z obszaru Morza Marmara. Obszar ten odegrał istotną rolę w rozprzestrzenianiu się idei rolnictwa i hodowli na terenie Europy, czyli tzw. neolityzacji.

„Czas pojawienia się neolitu w obu regionach i podobieństwa w kulturze materialnej mogą świadczyć o tym, że populacje z Centralnej Anatolii (lub grupy z nimi blisko spokrewnione) brały udział w neolityzacji regionu morza Marmara” – mówi Chyleński.

Wyniki badań ukazały się w piśmie „Genes”. Ich wykonanie było możliwe dzięki grantowi uzyskanemu z NCN.

Çatalhöyük jest jednym z najbardziej znanych stanowisk archeologicznych świata. Stało się słynne dzięki charakterystycznej zabudowie składającej się z domostw wzniesionych z cegły mułowej. Ich ściany przylegały do bezpośrednio do siebie, a do wnętrza wchodzono z poziomu dachu. Wnętrza części domów były bogato dekorowane m.in. malowidłami. W 2012 r. miejsce to wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Źródło: naukawpolsce.pap.pl, autor: Szymon Zdziebłowski

Kupuj świetne e-booki historyczne i wspieraj ulubiony portal!

Regularnie do sklepu Histmaga trafiają nowe, ciekawe e-booki. Dochód z ich sprzedaży wspiera działalność pierwszego polskiego portalu historycznego. Po to, by zawsze był ktoś, kto mówi, jak było!

Sprawdź dostępne tytuły pod adresem: https://sklep.histmag.org/