Historia bankowości na ziemiach polskich (cz. 4)

Bankowość prywatna w okresie międzywojennym musiała zmierzyć się – poza hiperinflacją – z dwoma kryzysami: w 1925 i po 1931 roku. Wiele z banków nie wytrzymało tej próby. Ich likwidacja uzdrowiła jednak strukturę sektora finansowego. Jednocześnie coraz silniejszą pozycję zajmowała bankowość publiczna. Okres hiperinflacji zakończyły w Polsce reformy rządu Władysława Grabskiego z 1924 roku. Powołano Bank Polski, złoty zaś został nową walutą w miejsce zdeprecjonowanej marki.

Wrzesień 1939 roku rozpoczął trudny okres dla polskich banków. Zniszczeniu uległa część ich siedzib i dokumentów, niektóre banki ewakuowały swoje aktywa. Największe jednak znaczenie miał upadek państwa polskiego i okupacja. Banki na terenach zajętych przez Związek Radziecki zostały zlikwidowane. Na terenach zajmowanych przez Niemcy podobny los spotkał banki żydowskie. Pozostałe instytucje kredytowe (na których wymuszono „aryzację” władz i personelu), miały przed sobą długie lata okupacji pod utworzonym w Generalnym Gubernatorstwie niemieckim nadzorem bankowym.

Teksty można przeczytać na stronie mowiawieki.pl