Gwiazdka Cieszyńska - Historia boksu
Historia boksu – zobacz też: Wojciech Lipoński – „Historia sportu” – recenzja i ocena
Historia boksu sięga już czasów starożytnych, był on bowiem jedną z dyscyplin ówczesnych igrzysk olimpijskich. Pojedynki te wyglądały jednak zupełnie inaczej niż w czasach współczesnych. Najbardziej znanym pięściarzem tego okresu był Onomastos ze Smyrny, który zdobył olimpijski laur w 688 roku p.n.e. O narodzinach dyscypliny sportowej, jaką jest boks, możemy mówić dopiero na początku XVIII wieku. W 1719 roku niejaki James Figg, uznawany za pierwszego angielskiego mistrza bokserskiego, założył w Londynie własną szkołę (English School of Arms and Art of Self-Defense Academy), w której uczył boksu, szermierki i sztuki walki specjalnym kijem, zwanym quarterstaff. Walki bokserskie odbywały się wówczas bez rękawic i trwały do czasu aż któryś z zawodników został znokautowany lub opadł z sił.
Kamieniem milowym tego sportu było stworzenie i ujednolicenie jego zasad. Pierwszy zbiór przepisów określających warunki rozgrywania walk bokserskich ogłosił 16 sierpnia 1743 roku jeden z uczniów Figga – Jack Broughton. Tak zwane Broughton's Rules mówiły o walkach toczonych na kwadratowym polu otoczonym linami, na środku którego znajdował się punkt startu, gdzie zaczynano i wznawiano walkę. Walka podzielona była na rundy, pomiędzy którymi następowały trzydziestosekundowe przerwy. Rundy nie miały określonego limitu czasowego, trwały tak długo, aż któryś z zawodników upadł po otrzymanym ciosie. Zawodnikom zabronione było bicie leżącego lub klęczącego przeciwnika, chwytanie za włosy i spodnie oraz uderzanie w części ciała poniżej pasa. Pojedynek trwał do momentu, w którym jeden z zawodników nie był w stanie kontynuować walki. Zasady Broughtona obowiązywały prawie sto lat. W 1838 roku zostały zmodyfikowane i sprecyzowane w tzw. London Prize Ring Rules.
8 lipca 1889 roku w Richburgu, w stanie Missisipi stoczono ostatnią walkę według zasad londyńskich. Pięści wówczas skrzyżowali John L. Sullivan i Jake Kilrain. Walka przeszła do historii pod nazwą Masakra w Richburgu. Pojedynek trwał ponad dwie godziny i liczył aż 75 rund! Obaj zawodnicy byli zacięci i nieustępliwi (do tego stopnia, że nie przerwali pojedynku nawet wtedy, gdy w 44. rundzie Sullivan zaczął wymiotować), a pod koniec walki u kresu wytrzymałości. Po zwycięstwie Sullivana, jego wielbiciele ufundowali mu pas wysadzany diamentami. John Sullivan jest uważany za ostatniego mistrza w boksie na gołe pięści i pierwszego w historii mistrza wagi ciężkiej w boksie w rękawicach.
W 1865 roku dziennikarz John Graham Chambers sformułował nowy zbiór przepisów, który zrewolucjonizował dyscyplinę bokserską i uczynił ją bardziej humanitarną. Wprowadziły m.in. wymóg stosowania rękawic, rundy trwające 3 minuty i jednominutowe przerwy oraz zasadę, według której zawodnik po upadku musi podnieść się bez pomocy w ciągu 10 sekund. Zasady Chambersa opublikował i rozpowszechnił John Douglas markiz Queensberry w 1867 roku, dlatego znane są jako Queensberry Rules.
W 1916 roku ograniczono czas trwania walk do 15 rund. 13 listopada 1982 roku w Las Vegas pojedynek o mistrzostwo świata WBA w wadze lekkiej stoczyli Amerykanin Ray Mancini i Koreańczyk Kim Duk-koo. Zwycięstwo odniósł Mancini, nokautując rywala w 14. rundzie. Walka przeszła jednak do historii z zupełnie innego powodu. W chwilę po zakończeniu walki, koreański pięściarz zemdlał w swoim narożniku i nie odzyskał już przytomności. Kim Duk-koo zmarł cztery dni później w wyniku znacznego obrzęku i śmiertelnych obrażeń mózgu. Od tego momentu organizacja WBC skróciła czas trwania walk do 12 rund.
W Polsce jeszcze na początku XX wieku mało kto słyszał o dyscyplinie sportowej jaką był boks. Pierwsze walki pięściarskie organizowano na różnego rodzaju festynach na Śląsku, a pierwszy oficjalny pojedynek odbył się w Katowicach w 1921 roku. 8 lutego 1923 roku powołano Śląski Związek Bokserski, na czele którego stanął inż. Szmechta. Jeszcze w tym samym roku Związek zorganizował pierwszy w Polsce turniej mistrzowski o zasięgu regionalnym, w którym wystąpiło 55 zawodników. 3 grudnia 1923 roku powołano do życia Polski Związek Bokserski, a rok później zorganizowano pierwsze mistrzostwa Polski.