Dlaczego Dawid wybrał Jerozolimę na stolicę swego Królestwa?
Dr Michael Bramnik poddał szczegółowej analizie historyczne dokumenty i mapy regionu, po czym doszedł do zdumiewających wniosków w kwestii geologicznej budowy terenu, na którym wzniesiono Jerozolimę. Wyniki swoich badań Bramnik przedstawił w wykładzie: „The Bedrock of Monotheism: The Geology of Jerusalem and Its Historical and Religious Implications” wygłoszonym 20 października na spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Geologicznego w Portland, w stanie Oregon.
U stóp wzgórza, na którym wzniesiono Jerozolimę, znajdowało się źródło Gichon. Jego istnienie było, według amerykańskiego badacza, jednym z powodów, dla których Dawid zdecydował się zdobyć miasto Jebusytów i założyć tam nową stolicę swego Królestwa. Aby dostać się do miasta, król rozkazał grupie wojowników przejść przez podziemny tunel, przez który przepływała woda ze wspomnianego źródła. Jak zauważa Bramnik, skały wapienne, dodatkowo wystawione na działanie warunków atmosferycznych, ulegały procesowi krasowienia (rozpuszczania, będącego elementem tzw. wietrzenia chemicznego), co zapewniało stały dopływ wody do miasta. Kwas węglowy (m.in. składnik wody deszczowej) w połączeniu z wapieniem był głównym czynnikiem powodującym erozje materiału skalnego. W następstwie wspomnianych procesów dochodziło do zmiany rzeźby terenu, co w połączeniu ze żłobiącymi właściwościami przepływającej wody zwiększało powierzchnię tunelu. Podsumowując należy stwierdzić, że łatwość z jaką doprowadzano wodę ze źródła Gichon w obręb murów miejskich oraz istnienie tunelu, przez który można było dostać się do miasta, były, według amerykańskiego badacza, decydującymi czynnikami wpływającymi na decyzję powziętą przez Dawida.
Do zdobycia miasta doszło w 1003 r. p.n.e. Ośrodek dotąd zamieszkany przez Jebusytów (stąd jego nazwa – Jebus), został zajęty przez Izraelitów. Król Dawid zmienił jego nazwę na Jerozolima, czyniąc ją stolicą swego Królestwa. Informacji na ten temat dostarcza nam Biblia: Dawid zamieszkał w twierdzy, którą nazwał Miastem Dawidowym. Zbudował potem mur dokoła: od Millo do wnętrza. Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim (2 Sm 5:9-10).
Jerozolima. Widok na Wzgórze Świątynne i Ścianę Płaczu. Fot. Bartłomiej Majchrzak. Przeszło 300 lat później, w 701 r. p.n.e., z naturalnych warunków geologicznych terenu skorzystał król Ezechiasz. Podczas oblężenia miasta przez Asyryjczyków, kazał on przekopać przez wzgórze kolejny, długi na 550 metrów tunel, w celu doprowadzenia większej ilości wody ze źródła. W mieście wpływała ona do zbiornika Siloe. Jak zauważa Bramnik, zapewnienie miastu zasobów wody uniemożliwiło królowi Senacheribowi zdobycie Jerozolimy. Autorzy biblijni odczytywali ten fakt przez pryzmat cudownego ocalenia, przykładu wstawiennictwa Boga za swym ludem. Nie dostrzegano natomiast, zasługującej na pochwałę, wyjątkowej przezorności króla. Według Bramnika, przetrwanie asyryjskiego oblężenia było, w ujęciu Izraelitów, możliwe dzięki ich pobożności. W Biblii czytamy, że Bóg udzielił im wsparcia zsyłając Anioła: Tejże samej nocy wyszedł Anioł Pański i pobił w obozie Asyryjczyków sto osiemdziesiąt pięć tysięcy ludzi. Rano, kiedy wstali, oto ci wszyscy byli martwymi ciałami (2Krl 19:35).
Inny punkt widzenia
Według francuskiego badacza, Jacquesa Brienda głównym czynnikiem, który przesądził o wyborze nowej stolicy była konieczność zmiany lokalizacji najważniejszego miasta w Królestwie w kierunku północnym. Zdaniem Brienda, decyzja Dawida musiała wywołać pewne zdenerwowanie mieszkańców Hebronu (dotychczasowej stolicy Królestwa, położonej ok. 35 km na południe – przyp. aut.) i nietrudno zrozumieć, że niezadowolenie z faktu przeniesienia stolicy wykorzystał Absalom, organizując bunt przeciwko królowi, swemu ojcu, i wybrał Hebron jako miasto, gdzie zamierzał zostać monarchą.
Jak dodaje Briend, powierzchnia miasta jebuzejskiego i dawidowego nie powinna przekraczać 4,5 ha, zgodnie z tym, co wiemy o miastach w tej epoce. Forteca, którą zdobyli Izraelici położona była na skalistym wzgórzu (Ofelu). Z obu stron otaczały ją doliny (Cedronu i Tyropeonu). We wschodniej części fortecy istniał mur obronny wzniesiony w epoce środkowego brązu II (1800 r. p.n.e.). Najprawdopodobniej na tym odcinku murów istniała niegdyś tzw. Brama Wody, przez którą mieszkańcy miasta, w czasach pokoju, udawali się do źródła Gichon. Jedynie w przypadku oblężeń korzystano ze studni, do której wodę doprowadzano przez specjalny kanał.
Zobacz też
Źródła
- J. Siegel-Itzkovich, Limestone bedrock persuaded King David to choose J'lem as his capital, „The Jerusalem Post”, 25-X-2009.
- Bedrock Of A Holy City: The Historical Importance Of Jerusalem's Geology, „Science Daily”, 20-X-2009.
- Świat Biblii, [red.] A. Lemaire, Wrocław 2001
Zredagował: Kamil Janicki
