Coco Chanel (reż. Anne Fontanie) – recenzja i ocena filmu
Coco Chanel urodziła się 19 sierpnia 1883 roku w Saumur, w biednej wiejskiej rodzinie, jako Gabrielle Bonheur Chanel. Rewolucjonizując modę damską zyskała nieśmiertelną sławą wielkiej projektantki. Wiele z jej pomysłów, m.in. golfy, sztuczna biżuteria, fryzury „na pazia”, czy wreszcie Chanel No. 5 i „mała czarna” wciąż cieszy się olbrzymim powodzeniem. To ona „spaliła” gorsety, za co pokochały ją największe sławy epoki. Zanim jednak zyskała tę cenną miłość jej życie bynajmniej nie przypominało bajki. Właśnie o tym trudnym okresie poprzedzającym jej wielki sukces, opowiada najnowszy obraz Anne Fontanie. Scenariusz filmu powstał na podstawie książki Edmonde Charles-Roux „L’Irreguliere”.
W pierwszych scenach filmu widzimy jak mała Gabrielle wraz ze swoją siostrą zostaje przez ich ojca oddana do prowadzonego przez zakonnice sierocińca (gdzie nauczyła się krawiectwa). Jako dorosłe kobiety obie siostry zajmują się szyciem oraz śpiewaniem w kabaretach. Od jednej ze śpiewanych przez nie piosenek, „Gdzie jest Coco?”, pochodzi pseudonim projektantki.
By osiągnąć upragniony sukces Gabrielle wykorzystuje swoje relacje z mężczyznami. Początkowo, dzięki znajomości z Etienne Balsanem, zostaje stylistką zajmującą się głównie kapeluszami. Jest jednak bardzo ambitna i zdeterminowana, wytrwale dążąc do postawionego przed sobą celu. Wkrótce otwiera własny butik.
Reżyserka stara się pokazać motywację młodej Gabrielle skupiając się na wydarzeniach, które wpłynęły na jej sukces, ale o samym sukcesie właściwie tylko wspomina. Takie było oczywiście założenie – pokazać to, co jest najmniej znane. Problem w tym, że to raczej późniejsze życie projektantki budzi największe zainteresowanie i kontrowersje (kontrowersyjny jest zwłaszcza motyw kolaboracji z Niemcami). Rezygnacja z tej części biografii, to rezygnacja z niesamowitej historii. Myślę, że dopiero jej znajomość, skonfrontowanie jej z młodością Gabrielle, pozwala w pełni zrozumieć miarę sukcesu tytułowej legendy.
Największą wadą filmu jest więc moim zdaniem to, że w bardzo niewielkim stopniu tłumaczy fenomen Chanel. W dodatku przyczyna sukcesu projektantki zdaje się, według reżyserki, tkwić raczej w otoczeniu Coco, niż w niej samej.
Obraz Fontanie, to przede wszystkim melodramat skupiający się na wątku związku z Arthurem Boyem. Ich nieszczęśliwa miłość staje się niemal najważniejszym wydarzeniem w życiu projektantki.
Za największy atut filmu uważam z kolei grę Audrey Tautou, która po raz kolejny, po roli Amelii, dowodzi wielkości swego talentu. Piękna aktorka rewelacyjnie wtapia się w postać słynnej projektantki, ukazując swoistą dwoistość jej osobowości – kruchość i wrażliwość oraz ambicję i determinację. „Bardzo weszłam w tę rolę. Nasiąknęłam osobowością Coco, jak woda esencją po włożeniu do niej saszetki herbaty” – mówiła po premierze filmu Tautou.
Kolejny filmowy atut to zdjęcia. Przytłumione barwy rewelacyjnie pasują do opowieści o szykownej a jednocześnie ceniącej prostotę Coco Chanel. Nie można także nie docenić kostiumów. Ich piękno nie zaskakuje – są w końcu dziełem spadkobiercy potężnego imperium Coco.
Reasumując, film ogląda się bardzo przyjemnie. Żałuję, że wiele wątków zostało spłaszczonych i przedstawionych przeraźliwie standardowo, ale ogólnie, nie ma co narzekać. Dostajemy kawałek dobrego kina. Nie jest to niestety „Fascynujący portret legendarnej Coco Chanel”, ale i tak polecam.
