Cesarzowa Sisi: Elżbieta Bawarska i jej niezwykłe losy
Sisi: młodość i rodzina przyszłej cesarzowej
Elżbieta Bawarska była cesarzową Austrii i królową Węgier. Urodziła się 24 grudnia 1837 roku, dlatego też ojciec często nazywał ją swoim „bożonarodzeniowym prezentem”.
Sisi była zjawiskowo piękna, ale okupiła to latami wyrzeczeń, cierpieniem i drakońskimi dietami.
Elżbieta Bawarska była córką Ludwiki Wilhelminy Wittelsbach, która z kolei była córką króla Bawarii – Maksymiliana I Józefa i księżniczki Karoliny Fryderyki, oraz przyrodnią siostrą króla Bawarii – Ludwika I i cesarzowej Austrii – Karoliny.
Z kolei ojcem przyszłej cesarzowej Austrii był Maksymilian Józef Wittelsbach. Słynął z wszechstronnych zainteresowań. Popularyzował bawarską muzykę folklorystyczną, pisał rozmaite artykuły, które publikowano na łamach czasopism, ale był też autorem książki "Wędrówki na Wschód.". Co więcej, grał na cytrze, komponował i śpiewał.
Małżonkowie nie darzyli się miłością. Było to małżeństwo z rozsądku.
Ludwika i Maksymilian poza Sisi, doczekali się jeszcze dziewięciorga dzieci: Ludwika Wilhelma (1831–1920), Wilhelma Karola (1832–1833), Helenę (1834–1890), Karola Teodora (1839–1909), Marię (1841–1925), Matyldę (1843–1925), Maksymiliana (1845), Zofię (1847–1897) i Maksymiliana Emanuela (1849–1910).
Elżbieta spędziła swoje dzieciństwo w zamku Possenhofen nad jeziorem Starnberg. To tutaj nauczyła się jeździć konno i wędkować. Malownicza okolica zachęcała też do długich spacerów po lesie, które Sisi uwielbiała.
Sisi spotkała Franciszka Józefa w 1853 roku w Kaiservilli.
Jako ciekawostkę można dodać, że po ich zaręczynach doszło do odnalezienia zaginionej korony świętego Stefana, insygnium koronacyjnego królów Węgier.
Cesarzowa Sisi: Róża Bawarii na habsburskim tronie
Ślub Elżbiety i Franciszka Józefa I odbył się 24 kwietnia 1854 roku w kościele św. Augustyna w Wiedniu.
Rok później urodziło się ich pierwsze dziecko. Była to Zofia Fryderyka Dorota Maria Józefa Habsburg-Lotaryńska (domena publiczna). Kiedy miała 2 lata zmarła. Elżbieta bardzo przeżyła śmierć pierworodnej. Popadła wówczas w depresję.
W 1856 roku Sisi urodziła córkę - Gizelę Ludwikę Marię Habsburg-Lotaryńską, a w 1858 roku para doczekała się syna - Rudolfa Habsburg-Lotaryńskiego.
Elżbieta została sportretowana przez poetów i pisarzy jako buntowniczka. Faktycznie krytycznie odnosiła się do austriackiej polityki absolutyzmu. Jej sercu bliskie były Węgry. Umiała płynnie porozumiewać się w tym języku, a domy dworu także dobierała, dbając o to, żeby pochodziły z węgierskich rodów.
Sisi trudno było się odnaleźć w świecie dworskiej etykiety. Prawdziwą przyjemność sprawiała jej za to jazda konna.
Elżbieta lubiła też górskie wycieczki. Podczas jednej z nich została uwieczniona na fotografii z Idą Ferenczy.
Sisi przyjaźniła się z Gyula'em Andrássym, węgierskim politykiem niepodległościowym. To on miał wpływ na zawarcie ugody austriacko-węgierskiej. Warto dodać, że w latach 1867–1871 piastował on funkcję premiera Węgier, a latach 1871–1879 - zajmował stanowisko ministra spraw zagranicznych Austro-Węgier. Prywatnie był jednym z najbliższych powierników cesarzowej Sisi.
Koronacja Elżbiety i Franciszka Józefa na króla i królową Węgier miała miejsce 8 czerwca 1867 roku.
Elżbieta z mężem, synem oraz wybranką syna i jej rodzicami – Leopoldem II Koburgiem i Marią Henriettą Austriaczką w 1881 roku.
Elżbieta miała jeszcze jedną pasję. Uwielbiała pisać wiersze.
Czasami cesarzowa Elżbieta odwiedzała też kuchnię ludową w Schönlatergasse.
Elżbieta zawsze walczyła o sprawę węgierską, popierała postulaty Węgrów dotyczące ich niezależności. Przyjaźniła się z węgierskim działaczem niepodległościowym, Gyulą Andrássym. Wzięła też udział w pogrzebie Ferenca Deáka, węgierskiego polityka, honorowego członka Węgierskiej Akademii Nauk i jednego z głównych reformatorów, współtwórcy węgierskiego prawa w latach 1839–1840.
Ostatnie zdjęcie cesarzowej Elżbiety Austro-Węgier (1837-1898) wykonano w Territet w Szwajcarii, dzień przed jej śmiercią.
Uwielbiała wyjeżdżać do Szwajcarii. Jej ostatni pobyt tam miał miejsce jesienią 1898 roku. 10 września została zaatakowana przez włoskiego anarchistę, Luigiego Lucheni, który ugodził ją zaostrzonym pilnikiem w serce.
Źródła:
A. Pataki, Sisi. Samowolna cesarzowa, Warszawa 2016.
B. Hamann, Cesarzowa Elżbieta, Warszawa, 2015.
