Ellis Island: wyspa nadziei, wyspa łez
Nowojorska Biblioteka Publiczna wzbogaciła swoje zbiory o kolekcję Williama Williamsa, który pracował w komisji do spraw imigrantów na Ellis Island. Posiadał on 41 zdjęć imigrantów przechodzących wymagane procedury i 49 zdjęć samej wyspy.
W latach 1892–1954 na wyspie Ellis Island, znajdującej się tuż obok wyspy Liberty Island, na której wybudowano Statuę Wolności, działało główne Biuro Imigracyjne. Podobna stacja znajdowała się na zachodnim wybrzeżu na wyspie Angel nieopodal San Francisco. Biuro na Ellis Island zostało otwarte 1 stycznia 1892 roku. Już pierwszego dnia przeszło przez nie ponad 2 tys. ludzi. Główny budynek wyglądał okazale, w pozostałych znajdowały się kuchnia i jadalnia, łazienki, szpital i pralnia, poczekalnie, sypialnie i biura. Pierwszym zarejestrowanym imigrantem była 15-letnia irlandzka dziewczyna Annie Moore. Biuro imigracyjne wręczyło jej 10 dolarów nagrody za to, że była pierwszą osobą, która przekroczyła bramy Ellis Island. Przez cały okres działania biura, do momentu jego zamknięcia w 1954 roku, przyjęto około 12 milionów imigrantów.
Biuro Imigracyjne na Ellis Island (domena publiczna). Pierwszy etap procesu imigracyjnego miał miejsce już w trakcie rejsu przez Atlantyk. Pasażerowie I i II klasy jeszcze na statku przechodzili szybki egzamin medyczny i odprawę celną. Po dopłynięciu do wybrzeży Manhattanu od razu mogli opuścić statek. Pasażerowie III klasy oraz podróżujący w ładowni statku byli przewożeni na Ellis Island, by tam przejść najpierw badania medyczne, a potem odprawę.
Wspinaczka do Ziemi Obiecanej. Ellis Island - fotografia Lewise Hine'a przedstawiająca imigrantów na wyspie z ok. 1908 r. (domena publiczna). Gdy pasażerowie wchodzili po schodach Biura Imigracyjnego dwóch lekarzy sprawdzało ich stan zdrowia i zaznaczało białą kredą na ich ubraniach literę odpowiadającą chorobie, jaką u nich zdiagnozowano. I tak np. litera H oznaczała problemy z sercem, E problemy z oczami, a B problemy z kręgosłupem i plecami. Jeśli dane schorzenie można było wyleczyć, osobę taką umieszczano w szpitalu znajdującym się na wyspie. Jeżeli nie było takiej możliwości odsyłano ją do swego kraju, co dla większości osób równało się śmierci, ponieważ ponowna podróż statkiem była ponad ich sił. Kolejnym krokiem dla tych, którzy przeszli badania, było przesłuchanie – w ciągu zaledwie 2 minut zadawano im prawie 30 pytań, m.in.: „Kto Cię zaprosił?” „Jak się nazywasz?” „Z kim przyjechałeś?” Ci, którzy pozytywnie przeszli całą procedurę dostawali tzw. landing card i mogli udać się na kontynent. Spośród wszystkich imigrantów odrzucono ok. 250 tys. osób. Około 3 tys. przybyszów umarło na wyspie.
W 1921 roku Kongres Amerykański przegłosował prawo ograniczające liczbę imigrantów przekraczających granice Ameryki, określając dopuszczalną ich liczbę. Powoli imigracja zaczęła maleć, więc 29 listopada 1954 roku Ellis Island została zamknięta.
Jedenaście lat później zaliczono wyspę do listy Pomników Narodowych, a w 1990 roku otwarto muzeum, w którym można dowiedzieć się o imigracji czy wkładzie przybyszów w tworzenie Ameryki. Dostępne są także dokumenty pasażerów, którzy w owym czasie przyjechali do Stanów Zjednoczonych. W muzeum odtworzono etapy kontroli, jakiej poddawano przybyszów, np. pokój badań lekarskich. Znajduje się tam także mapa elektroniczna pokazująca zaludnienie Ameryki. Duża część historii tego miejsca opowiadana jest za pomocą fotografii oraz nagranych opowieści imigrantów.
Źródła: thehistoryblog.com, nps.gov, dobrapolskaszkola.com.
Kup e-booka: „Polacy na krańcach świata: XIX wiek”
Książka dostępna jako e-book w 3 częściach: Część 1, Część 2, Część 3
Redakcja: Tomasz Leszkowicz
