Stephen Bull – „Niemieckie mundury II wojny światowej” – recenzja i ocena
Stephen Bull – „Niemieckie mundury II wojny światowej” – recenzja i ocena
Kilka słów o formie książki. Doskonały papier kredowy, świetne ilustracje i co najważniejsze – bardzo wygodny format. Choć mawia się, że nie ocenia się książki po okładce, ta już na wstępie zyskuje punkty za wrażenia wizualne. Czyli już na wstępie zachęca do tego, by się z nią zapoznać.
Prócz formy musi być jednak treść. Stephen Bull zazwyczaj gwarantuje drobiazgową oraz analityczną prezentację danego tematu. Jest on zarazem znawcą nie tylko kwestii umundurowania i wyposażenia pojedynczego żołnierza na frontach I i II wojny lecz także specjalistą szeroko rozumianego pola walki w skali mikro (tak mniej więcej do plutonu włącznie). Bull to taki „detektyw pola walki”. Niczym Sherlock Holmes bada wszelkie sprawy spod znaku rzymskiego Marsa. Tak jest i tym razem.
Tytuł książki jest nieco mylący – tak bardzo, że aż podejrzewałem tłumaczenie o błąd. Jednak został on dosłownie i faktycznie przetłumaczony, tak jak wymyślił tu Bull. Nie ma tu pola do nadinterpretacji. Skąd taka wątpliwość? A to stąd, że „Niemieckie mundury II wojny światowej” to swoisty przewodnik po całkowitym osobistym wyposażeniu żołnierza lądowej armii niemieckiej w czasie II wojny.
Książka jest podzielona na siedem rozdziałów, z których każdy traktuje o danym wyposażeniu. Zaczynają oczywiście tytułowe mundury, następnie mamy nakrycia głowy, wyposażenie osobiste w przedmioty codziennego użytku. Po czym dochodzimy do – w moim odczuciu – najciekawszego. Czyli broń, jaką dysponował niemiecki żołnierz. Chodzi tu o nie tylko broń osobistą jak karabiny, pistolety (w tym i maszynowe), lecz granaty bagnety etc. Ale to nie wszystko.
Bull przedstawił również ciężką broń zespołową, którą teoretycznie mógł ze sobą „unieść” niemiecki szwej. W ten sposób możemy sobie wyobrazić, co czekało wcielonego do Wehrmachtu poborowego. Co prawda tylko do jego części lądowej ale zawsze.
Ostatnie rozdziały to przedstawienie wyposażenia specjalnego – dowód na to, że Wehrmacht, choć szykowany na podbój Europy, nie zamykał się na innego kontynenty czy klimaty. Znajdziemy tu również opis wyposażenia pancerniaka – Bull potraktował Panzertruppen jako jednostki specjalnie. Może wynikało to z faktu, że dywizje szybkie stanowiły jedynie kilkanaście procent sił lądowych III Rzeszy, a ich podstawą była piechota.
I na koniec dla miłośników odznak, oznak i heraldyki – czyli jakie to „ozdoby mundurowe” nosili niemieccy żołnierze. Całą treść i wszystkie wyjaśnienia – proste, przystępne oraz ciekawe (a to jest trudne biorą pod uwagę tę dość „monotonną” tematykę) – wzmacnia dobór niezwykłego bogatego materiału ikonograficznego. Są to liczne zdjęcia zwykłego wehrmachtowca, okraszone plakatami, ilustracjami z codziennego „romantyzmu” służby wojskowej jak i autorskie schematy Bulla.
Jeśli ktoś uzna to za katalog mody Wehrmachtu – to jest on niezwykle udany, dość specyficzny i niekonwencjonalny. Widać wyraźnie, że krawcy od Hugo Bossa od zawsze znali się na swoim fachu.
