Paweł Wakuła – „Bjørn. Kruki Odyna” – recenzja i ocena
Paweł Wakuła – „Bjørn. Kruki Odyna” – recenzja i ocena
Gdy młody Bjørn wraca z niewoli w orszaku swojego przyrodniego brata nie przypuszcza jak bardzo Norny poplątały nici jego żywota. Nie ma pojęcia, że to, co jeszcze niedawno było stałe i oczywiste rozsypie się w pył w przeciągu kilku tygodni.
Paweł Wakuła jest absolwentem malarstwa i pedagogiki artystycznej wykonującym zawód rysownika-humorysty. Związany z tygodnikiem „Angora” oraz dodatkiem „Angorka”. Za zbiór opowiadań „Co w trawie piszczy” w 2007 r. został wyróżniony w Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren, a w 2011 r. za „Kajtka i Yetika” nominowany do Nagrody Literackiej im. Kornela Makuszyńskiego. Pisze i ilustruje książki dla dzieci i młodzieży, nie stroniąc od poruszania tematów historycznych. Do rąk czytelników trafiła kontynuacja książki „Bjørn. Syn Burzy” opowiadająca o mitycznej osadzie Jomsborg oraz o podboju wysp brytyjskich.
Bjørn Stenskalle mieszkający w klasztorze na Lindisfarne, gdzie ostatni ocaleni mnisi oddają się modlitwom do św. Cuthberta, wspomina swoją młodość. Na polecenie króla snuta przez niego saga ma zostać spisana, bowiem może nieść rozwiązanie tajemnicy ukrycia cennych relikwii, na które poluje między innymi Knut Wielki. Stenskalle jest bowiem przyrodnim bratem króla Polan Bolesława Chrobrego (wraz z którym był zakładnikiem u cesarza Ottona) oraz brał udział w wielkiej wyprawie Olafa Tryggvasona zwanego Wronią Kością oraz księcia Włodzimierza. Los związał go z Jomswikingami oraz najsłynniejszym kupcem Ibrahimem Ibn Jakubem. Wielebny Brendan z Corku z czasem przekona się, że opowieści starego wikinga o krwawej wróżdzie nie są aż takie obce rodom Northumbrii.
Wakuła bardzo plastycznie opisuje życie młodego wikinga, od którego odwrócili się najbliżsi, a los wybrał mu miejsce w największych wydarzeniach w historii. Zręcznie łączy wydarzenia na Lindisfarne z opowieścią z kraju Polan oraz pojedynków Rurykowiczów. Postacie znane z kart historii zostają odarte z pozłoty i sztywności, ukazują się jako ludzie z krwi i kości. Miotają nimi namiętności, do działania napędza ich żądza oraz chęć zaspokojenia ambicji. Wiara w Białego Chrysta jest bardzo płytka, starzy bogowie przechadzają się między śmiertelnikami.
„Bjørn. Kruki Odyna” to nie tylko książka dla młodzieży. Również dorosły czytelnik, fan „Wikingów, sagi Jomswiking” czy „Upadku Królestwa”, odnajdzie w niej znane postacie, miejsca oraz motywy. Od książki wręcz trudno się oderwać. Jedynym mankamentem jest fakt, że ani o krok nie przybliżymy się w tej części do odkrycia miejsca ukrycia relikwii. Mam nadzieję, że to znak, że Bjørn Stenskalle będzie nadal snuł swoją sagę w kolejnych tomach.
Należy pochwalić ładne, estetyczne wydanie książki i dużą czcionkę, która ułatwi lekturę nieco młodszym czytelnikom, a także ilustracje Roberta Konrada. Do wysokiej jakości Wydawnictwo Literatura przyzwyczaiło zresztą swoich czytelników. Pawłowi Wakule udało się tchnąć życie w nieco wyświechtaną tematykę wikińską i przy okazji przypomnieć o jak najbardziej realnych kontaktach polańskich elit z sąsiadami z północy.
Recenzowana pozycja jest bez wątpienia idealną propozycję na wieczorną lekturę. Zachęci do czytania młodszego czytelnika, ale będzie również idealną rozrywką dla dorosłego fana wikińskich sag.
