Nagrody Historyczne POLITYKI za 2019 rok przyznane!

Nagrody Historyczne POLITYKI za 2019 rok przyznane! Po raz pierwszy tygodnik przyznał swoje Nagrody w 1959 r. Przez ten czas nagrodzono 395 laureatów.

Skład jury tegorocznej edycji:

prof. dr hab. Włodzimierz Borodziej,
prof. dr hab. Dariusz Stola,
dr hab. Bożena Szaynok,
red. Marian Turski (Przewodniczący),
prof. Wiesław Władyka,
dr hab. Marcin Zaremba.

Laureaci poszczególnych kategorii:

Kategoria prace naukowe

Nagrodę przyznano Ryszardowi Kaczmarkowi za „Powstania śląskie 1920-1921-1922. Nieznana wojna” (Wydawnictwo Literackie) - świetnie i na nowo opowiedzianą historię Górnego Śląska. Zdaniem autora pierwsze dwa powstania to w istocie bunty na tle klasowym, a trzecie, to „nieznana wojna polsko-niemiecka”, w której na poziomie dyplomacji uczestniczyły również Francja i Wielka Brytania, a wojskowo – także Włochy.

Kategoria prace popularnonaukowe

Nagroda przypadła Grzegorzowi Gaudenowi. „Lwów. Kres iluzji. Opowieść o pogromie listopadowym 1918” (wyd. TAiWPN Universitas) to historyczny reportaż o częściowo zapomnianym pogromie w tytułowym mieście tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, który zaczął się od zwykłego bandyckiego rabunku na żydowskim jubilerze.

Kategoria pamiętniki i wspomnienia

Nagrodę przyznano Patrykowi Pleskotowi i Andrzejowi Paczkowskiemu za „Góry i teczki: opowieść człowieka umiarkowanego. Biografia mówiona Andrzeja Paczkowskiego” (wyd. Instytut Pamięci Narodowej) – pasjonujący wywiad-rzekę z wybitnym historykiem i wieloletnim prezesem Polskiego Związku Alpinizmu. Pierwszy wątek opowieści to wyjątkowa pasja i subkultura, jaką było w PRL środowisko taterników. Drugi, najważniejszy wątek stanowią „teczki”, czyli archiwa i badania historyczne.

Najlepszy debiut

Nagroda ex-aequo za najlepszy debiut przypadła dwojgu autorom. Ewa Bukowska-Marczak otrzymała ją za publikację „Przyjaciele, koledzy, wrogowie? Relacje pomiędzy polskimi, żydowskimi i ukraińskimi studentami Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie w okresie międzywojennym 1918–1939” (wyd. Neriton). To opowieść o wielonarodowym Lwowie i uniwersytecie. Dowiadujemy się, jak akademicy postrzegali siebie nawzajem, jak wyglądały wydarzenia, często tragiczne, związane z relacjami polsko-żydowsko-ukraińskimi, w których uczestniczyli młodzi ludzie.

Drugi najlepszy debiutant to Michał Garapich, który w „Dzieciach Kazimierza” (wyd. Czarne) zajął się historią rodzinną, łącząc emocjonalne zaangażowanie z solidnymi metodami badawczymi. W wyniku badań dostaliśmy fascynujące studium antropologiczne relacji dwór – wieś od końca XIX w. do lat 40. XX w.

Kategoria wydawnictwa źródłowe

W tej kategorii zwyciężyła trzytomowa edycja „Dzienników” Wiktora Woroszylskiego (1953-1996), wydana przez Ośrodek KARTA. Nagrodę za ich opracowanie i redakcję przyznano Agnieszce Dębskiej, Bartoszowi Kaliskiemu i Konradowi Rokickiemu oraz Andrzejowi Friszke za wstęp i konsultację naukową.

Woroszylski pisał dzienniki przez 43 lata, z wielką uważnością, dbałością o ścisłość, z nieprzemijającą ciekawością świata i ludzi, a znal prawie wszystkich. Dzięki temu ta kronika czasów i życia środowisk, z którymi Autor był związany, należy do najbardziej wartościowych źródeł do poznawania historii Polski najnowszej.

Nagroda Specjalna

Jury postanowiło także przyznać w tym roku Nagrodę Specjalną dla wyjątkowej publikacji pt. „Chasydyzm. Atlas Historyczny” (wyd. Austeria) w opracowaniu Marcina Wodzińskiego i Waldemara Spallka. Jest to pierwsza kartograficzna wizualizacja i interpretacja mistycznego ruchu chasydyzmu, jednego z najważniejszych ruchów religijnych Europy Środkowo-Wschodniej, współczesnego Izraela i Ameryki Północnej. Fundatorem Nagrody Specjalnej jest pan Yoram Reshef.

Ze względu na panującą pandemię Gala wręczenia Nagród nie mogła się w tym roku odbyć. Zwykle podczas uroczystości przed wręczeniem dyplomu jurorzy wygłaszali laudacje dla każdej nagrodzonej pozycji. Publikujemy je w POLITYCE z 13 maja oraz na poniższej stronie: LINK.