Lato z książkami Iskier!
Historia życia wybitnego polskiego pedagoga, pisarza, lekarza, światowej sławy prekursora działań na rzecz praw dziecka. Opowiedziana za pomocą fotografii opatrzonych cytatami z jego dzieł (w języku polskim i angielskim) sprawia wrażenie swoistej autobiografii. Fotobiografia to nowatorska forma publikacji, pozbawiona subiektywnego komentarza, pozostawia czytelnikowi pole do interpretacji i pozwala wniknąć w intymny świat bohatera.
Uniwersalny charakter tego typu publikacji stwarza nową jakość odbioru dzieła. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik komputerowych zdjęcia zostały na nowo opracowane, oczyszczone z „brudu czasu”. Odzyskano w ten sposób wiele szczegółów fotografii, wcześniej trudnych do zauważenia. Po raz pierwszy zebrano komplet materiałów ikonograficznych (zdjęcia, listy, dokumenty) ilustrujących życie i działalność autora Króla Maciusia Pierwszego.
Pedagogiczne dziedzictwo Janusza Korczaka jest wciąż aktualne, żywe i inspirujące. Tym, co decyduje o ponadczasowej wartości tej pedagogiki są marzenia o świecie przyjaznym dziecku. O czasach i ludziach, którzy urzeczywistnią – jak pisał Stary Doktor – prawo dziecka do szacunku, życia w pokoju i radości.
Album ukazuje się w siedemdziesiątą rocznicę jego śmierci, w roku ogłoszonym przez Sejm RP Rokiem Janusza Korczaka.
Źródła fotografii: Muzeum Historyczne m. st. Warszawy – Ośrodek Dokumentacji i Badań KORCZAKIANUM, Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma, Ghetto Fighters` House Museum Izrael, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy, Archiwum Artystyczne Teatru Ateneum w Warszawie.
Partnerzy wydania: Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, Instytut Adama Mickiewicza, Fundacja Dzieci Niczyje, Ambasada Izraela w Polsce.
Czy zwycięstwo Greków w bitwie pod Maratonem istotnie zmieniło losy świata antycznego, a oblężenie Alezji, pojmanie i śmierć galijskiego wodza Wercyngetoryksa zakończyło marzenie Galów o niezależności od Rzymu? Bitwa pod Waterloo to ostateczny kres Europy napoleońskiej czy raczej propagandowy tryumf Anglików nad już wcześniej pokonanym cesarzem Napoleonem I, podobnie jak bitwa pod Stalingradem – czy to wielkie rosyjskie zwycięstwo militarne, a może jedynie propagandowe nad wcześniej rozbitym i wykrwawionym Wehrmachtem?
Dziesięć zdarzeń z historii świata, powszechnie uznanych za momenty zwrotne dziejów militarnych i cywilizacyjnych, w opisie Ludwika Stommy nabiera innego znaczenia. Stają się wykreowanymi dla potrzeb polityków i historyków zdarzeniami o małym znaczeniu dla bieżącej chwili i losów zaangażowanych w nich państw i ludzi.
SPIS RZECZY
Prolog 005
Maraton 015
Wercyngetoryks i Arminius 033
Attyla 063
Rok 476 091
Czyngis-chan i Timur Kulawy 105
Upadek Konstantynopola 125
Wojna trzyziestoletnia 157
Waterloo 181
Stalingrad 207
Verdun 231
Jakie są składniki tej literackiej potrawy? Mnóstwo dobrotliwych anegdot o dziwakach, roztargnionych uczonych i ludziach postawionych w komicznej sytuacji. Obok tego wypisy na temat wynalazków. Znajdziemy tu też wspaniałą kolekcję szaleńców i ich dzieł. Osobny dział stanowią matematyczne paradoksy i łamigłówki. Chyba najwięcej jest jednak w tej książce różnorodnych zabaw słownych. Należą do nich dowcipy językowe, rebusy, kpiny z nieporadnego naukowego nazewnictwa powstającego w różnych epokach.
O autorze:
Julian Tuwim (1894-1953) poeta, pisarz, autor wodewili, skeczy, librett operetkowych i piosenek, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. W latach 1916–1918 studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Jako poeta debiutował w 1913 r. na łamach „Kuriera Warszawskiego”. Współpracował z warszawskim pismem studenckim „Pro arte et studio”. Był współtwórcą i czołowym przedstawicielem grupy poetyckiej Skamander. Jego wiersze ukazywały się w „Skamandrze”, „Zdroju”, „Kurierze Polskim”, „Pani” i innych; współpracował z tygodnikiem „Wiadomości Literackie”.
Twórczość satyryczną rozpoczął od współpracy z łódzkimi kabaretami Bi-Ba-Bo i Nowości oraz z teatrzykiem Urania. W 1918 r. był współzałożycielem kabaretu literackiego Pikador. Pisał skecze i piosenki m.in. dla kabaretów Miraż, Czarny Kot, Sfinks, Qui Pro Quo. Współpracował z pismami satyrycznymi „Cyrulik Warszawski” i „Szpilki”, drukował też w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Pisywał szopki polityczne. W latach 1925–1926 był współwydawcą magazynu ilustrowanego „To-To”. Od 1927 r. współpracował z Polskim Radiem.
Tłumaczył z języka rosyjskiego, uprawiał twórczość dla dzieci, był autorem książek poświeconych kulturze i obyczajowości, antologii dzieł literatury polskiej oraz adaptacji teatralnych i wodewilów. Należał do założycieli ZAiKS-u, od 1932 r. był członkiem jego zarządu. Od 1920 r. był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich, należał także do Pen Clubu. W czasie II wojny światowej przebywał poza granicami kraju i współpracował z emigracyjnymi pismami polskimi. W 1946 r. wrócił do Polski. Pisał, przekładał, publikował w „Kuźnicy”, „Odrodzeniu”, „Przekroju”, „Szpilkach”, „Problemach” i „Nowej Kulturze”. Był dyrektorem artystycznym i kierownikiem literackim Teatru Nowego.
Wyróżniony Złotym Wawrzynem PAL za wybitną twórczość (1935), nagrodą literacką miasta Łodzi (1928 i 1949), doktoratem honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego, nagrodą polskiego Pen Clubu za przekłady Puszkina (1935) i nagrodą państwową (1951).
Erwin Axer urodził się w 1917 roku. Czas, w jakim żył, nie szczędził mu doświadczeń. Lwów, w którym minęły jego dzieciństwo i młodość, Łódź, do której powrócił ze stalagu, i Warszawa, gdzie ostatecznie zamieszkał – to jedne z wielu miejsc wyznaczonych na drodze życiowej Axera. Teatr, z którym był związany już od czasów lwowskich, kierował go w różne strony świata. By ocalić przeszłe wydarzenia, spisywał je, i to stylem powściągliwym, trafiającym w sedno. Felietony i eseje zebrane przez Autora w tym tomie układają się w kartki z pamiętnika, tworzą autobiograficzną opowieść o sobie w zmieniającym się świecie oraz o postaciach ciekawych i ważnych dla sztuki, z którymi dane mu było pracować. Mowa w tej książce choćby o Brechcie, Dürrenmatcie, Fijewskim, Frischu, Kreczmarze, Łomnickim, Mikołajskiej, Rudzkim, Schillerze, Stempowskim, Swinarskim, Towstonogowie... Mowa o rodzinie i bliskich. Jest tu również miejsce na to, co dla reżysera najważniejsze – na zadumę nad twórczością sceniczną. Nie ma historii teatru bez Axera i Axer bez sceny także nie mógłby istnieć, nie powinno więc dziwić, że literatura, którą tworzy, rządzi się tymi samymi prawami co teatr.
„Teatrowi pozostaje odwołanie się do praw pamięci, instrumentu krótkowzrocznego, zawodnego i omylnego, niemniej jedynego instrumentu, który potrafi wyłowić i odtworzyć cząstkę minionej kreacji. W pamięci świadka pozostały, zdawałoby się, na zawsze, niepowtarzalna intonacja, gest, poza, spojrzenie, prostokąt sceny, oddech zaciemnionej widowni. Wewnętrznym okiem, z zachwytem, ale nie bez grozy, ogląda rzeczy, których nie ma, które minęły dawno czy przed chwilą, to obojętne, i które jednak są”.
Erwin Axer
