Grzegorz Kucharczyk – „Polska. Dzieje państwa i narodu”
Więcej informacji o publikacji pod linkiem: LINK
„Polska. Dzieje Państwa i narodu” („ПОЛЬЩА. Історія держави і народу”) to niezwykle interesujący i ważny głos w intelektualnych zmaganiach z naszą przeszłością, a także w budowaniu przyszłych więzi społecznych i kulturowych przez wydanie jej w języku ukraińskim. Po premierze na Targach Książki Historycznej w 2022 roku, publikacja została przetłumaczona na język ukraiński i będzie dystrybuowana w Polsce i - w zależności od sytuacji geopolitycznej - w Ukrainie. Celem wydania książki w języku ukraińskim jest kultywowanie narodowego dorobku kulturalnego, zwiększenie zainteresowania historią i problematyką Polski na przestrzeni wieków w gronie ukraińskich czytelników, budowanie wizerunku Polski - jako kraju a Polaków jako narodu i społeczeństwa życzliwego, które w ostatnim okresie, w obliczu agresji Rosji na Ukrainę, daje świadectwo niezrównanej międzyludzkiej solidarności.
Historia Polski na przestrzeni ponad tysiąca lat, zwłaszcza zaś w okresie zaborów oraz lat 1939–1989, to nie tylko dzieje państwa polskiego, ale także narodu, który nigdy nie zrezygnował z odzyskania suwerenności. Na kartach książki przedstawiono proces kształtowania się narodu polskiego (od społeczeństwa wczesnopiastowskiego, społeczeństwa stanowego, przez „naród szlachecki” po nowoczesny naród polski obejmujący wszystkie warstwy społeczne) oraz tego wszystkiego, co składało się na jego dziedzictwo, a co z kolei warunkowało jego trwałość i tożsamość.
W książce została ukazana pasjonująca historia narodu, który trwał i rozwijał się nawet wtedy, gdy został pozbawiony państwa, gdyż kolejne pokolenia powtarzały słowa zaczerpnięte z Mazurka Dąbrowskiego: „Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy”. Profesor Grzegorz Kucharczyk uważa, że historia Polski jest godna poznania, bo jest po prostu ciekawa. W barwny sposób przedstawia władców i bohaterów, losy kultury i myśli, przejawy aktywności społecznej i gospodarczej. Zwraca szczególną uwagę na dzieje Kościoła katolickiego i jego trudną do przecenienia rolę w zakresie rozwoju cywilizacyjnego i kształtowania się naszej tożsamości. Chrześcijaństwo, wolność, naród, państwo to w dziejach Polski ciąg nierozerwalnie związanych ze sobą pojęć, pozostających w ścisłych relacjach. Kościół katolicki przyniósł Polsce – by posłużyć się słowami Cypriana Kamila Norwida – „literę cywilizacji”. Rola i znaczenie Kościoła – od chrztu Polski i zjazdu gnieźnieńskiego po Prymasa Tysiąclecia oraz „słowiańskiego Papieża” jest nie do przecenienia w procesie tworzenia suwerennego państwa polskiego u schyłku XX wieku. Rzymskie i katolickie chrześcijaństwo w decydujący sposób inspirowało i ożywiało polską kulturę – kolejny fundament tożsamości Polaków. Jak mówił św. Jan Paweł II nadało to narodowi polskiemu „duchowe kontury”; według słów bł. kardynała Stefana Wyszyńskiego równie dobrze możemy się nazywać „narodem rzymskim”, ponieważ chrzest Mieszka I w 966 roku wszczepił nam na stałe cywilizację łacińską.
Profesor Grzegorz Kucharczyk, historyk z Instytutu Historii PAN oraz Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie przedstawił w publikacji historię narodu polskiego, który trwał i rozwijał się nawet wtedy, gdy nie było państwa - w myśl słów hymnu narodowego „Mazurka Dąbrowskiego”: „Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy”. Autor ukazuje istotny wkład Polski w obronę europejskiej „wspólnoty ducha”, czy to na polach bitew decydujących o dziejach świata (Wiedeń 1683; Warszawa 1920), czy poprzez fenomen „Solidarności” z lat 1980–1981, czy wreszcie poprzez osobę i pontyfikat św. Jana Pawła II. Jak twierdzi „Historia Polski jest godna poznania, bo jest po prostu ciekawa. […] Jak to się stało, że dwa razy przechodziliśmy «próbę grobu» i dwa razy doświadczyliśmy «prawa zmartwychwstania»? Co oznacza Trzecia Niepodległość? […] Od ponad dwudziestu lat mamy trzecią niepodległość. Jedna z nauk, która płynie z całej historii Polski brzmi: niepodległość nigdy nie jest dana raz na zawsze. Trzeba ją cenić i o nią dbać. Należy widzieć niewątpliwe osiągnięcia i dostrzegać zagrożenia. I pamiętać, że nie ma determinizmu, nie istnieją bezosobowe „prawa dziejowe”. Wszystko w naszych sercach, głowach i sumieniach.”
Publikacja „Polska. Dzieje państwa i narodu” („ПОЛЬЩА. Історія держави і народу”) autorstwa prof. Grzegorza Kucharczyka, w ukraińskiej wersji językowej, wydana została przez Fundację Historia i Kultura. Oficjalnym Partnerem publikacji jest Polska Fundacja Narodowa. Patronami medialnymi są: Histmag.org, MÓWIĄ WIEKI i Historia do Rzeczy.
Z wielką przyjemnością zapraszamy Czytelników na spotkanie autorskie z prof. Grzegorzem Kucharczykiem połączone z prezentacją publikacji „Polska. Dzieje państwa i narodu” („ПОЛЬЩА. Історія держави і народу”) w tłumaczeniu na język ukraiński, która jest godną uwagi syntezą dziejów Polski, zarysem historii Polski od X wieku do czasów współczesnych. Spotkanie odbędzie się w piątek (8 września 2023 roku) w czasie warszawskich Jesiennych Tragów Książki (plac Defilad przed Kinoteką, wstęp wolny).
«Польща. Історія держави і народу»
Автор: проф. Гжегож Кухарчик
Видавець: Фонд «Історія та культура» (Fundacja Historia i Kultura)
Дофінансовано: Польським Національним Фондом (Polska Fundacja Narodowa)
«Польща. Історія держави і народу» («Polska. Dzieje Państwa i narodu») є надзвичайно цікавим і важливим голосом в інтелектуальних змаганнях з нашим минулим, а також у розбудові майбутніх суспільних і культурних зв’язків завдяки виданню її перекладу українською мовою. Метою видання книги українською мовою є плекання національної культурної спадщини, підвищення інтересу українських читачів до історії Польщі та польської проблематики протягом століть, формування іміджу Польщі як країни та поляків як дружньої нації й суспільства, що останнім часом, в умовах агресії Росії проти України, свідчить про безприкладну людську солідарність.
Професор Гжегож Кухарчик, історик з Інституту історії Польської академії наук та Академії ім. Якуба з Парадижа в Гожуві представив у публікації історію польського народу, який існував й розвивався навіть тоді, коли не власної держави відповідно до слів державного гімну «Мазурки Домбровського»: «Ще Польща не згинула, коли ми живемо». Автор показує вагомий внесок Польщі у захист європейської «спільноти духу», чи то на полях битв, які визначили історію світу (Відень 1683, Варшава 1920), чи завдяки феномену «Солідарності» у 1980–1981 рр., або зрештою завдяки особі та понтифікату св. Івана Павла ІІ. За словами автора, «історію Польщі варто знати, бо вона є просто цікавою… Як так сталося, що ми двічі пройшли «випробування могилою» і двічі мали досвід «права на воскресіння»? Що означає Третя Незалежність? … За понад двадцять років ми маємо третю незалежність. Один із уроків, який можна винести з усієї історії Польщі, полягає в тому, що незалежність ніколи не дається раз і назавжди. Треба її цінувати і про неї дбати. Належить бачити безсумнівні досягнення і помічати загрози. І пам’ятати, що немає детермінізму, не існують безособові «історичні права». Все в наших серцях, головах і сумлінні».
