Czerwcowe propozycje Iskier
Historia życia wybitnego polskiego pedagoga, pisarza, lekarza, światowej sławy prekursora działań na rzecz praw dziecka. Opowiedziana za pomocą fotografii opatrzonych cytatami z jego dzieł (w języku polskim i angielskim) sprawia wrażenie swoistej autobiografii. Fotobiografia to nowatorska forma publikacji, pozbawiona subiektywnego komentarza, pozostawia czytelnikowi pole do interpretacji i pozwala wniknąć w intymny świat bohatera.
Uniwersalny charakter tego typu publikacji stwarza nową jakość odbioru dzieła. Dzięki zastosowaniu nowoczesnych technik komputerowych zdjęcia zostały na nowo opracowane, oczyszczone z „brudu czasu”. Odzyskano w ten sposób wiele szczegółów fotografii, wcześniej trudnych do zauważenia. Po raz pierwszy zebrano komplet materiałów ikonograficznych (zdjęcia, listy, dokumenty) ilustrujących życie i działalność autora Króla Maciusia Pierwszego.
Pedagogiczne dziedzictwo Janusza Korczaka jest wciąż aktualne, żywe i inspirujące. Tym, co decyduje o ponadczasowej wartości tej pedagogiki są marzenia o świecie przyjaznym dziecku. O czasach i ludziach, którzy urzeczywistnią – jak pisał Stary Doktor – prawo dziecka do szacunku, życia w pokoju i radości.
Album ukazuje się w siedemdziesiątą rocznicę jego śmierci, w roku ogłoszonym przez Sejm RP Rokiem Janusza Korczaka.
Źródła fotografii: Muzeum Historyczne m. st. Warszawy – Ośrodek Dokumentacji i Badań KORCZAKIANUM, Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma, Ghetto Fighters` House Museum Izrael, Muzeum Niepodległości w Warszawie, Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Publiczna m. st. Warszawy, Archiwum Artystyczne Teatru Ateneum w Warszawie.
Partnerzy wydania: Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, Instytut Adama Mickiewicza, Fundacja Dzieci Niczyje, Ambasada Izraela w Polsce.
Tadeusz Olszański, publicysta „Polityki”, autor wielu książek oraz tłumacz literatury węgierskiej, tym razem powraca do swoich korzeni – do Stanisławowa. Do trzeciego po Krakowie i Lwowie miasta Galicji, miasta styku wielu kultur, miasta z pasjonującą historią, dziś zapomnianego, z wytartą ze współczesnych map nazwą. Miasta założonego w XVII wieku przez ród Potockich, stolicy Podkarpacia i Pokucia, gdzie przez stulecia obok siebie żyli Polacy, Rusini, Żydzi, Ormianie, Huculi i Węgrzy. Miasta o szczególnie tragicznych losach w czasie II wojny światowej, dotkniętego wywózkami na Sybir, zagładą ludności polskiej i żydowskiej. Miasta bohaterskiego o ciągle polskim rodowodzie, w którego dzieje wplecione są losy autora oraz najbliższych jego przyjaciół. Wspomnienia są szeroko obudowane faktografią, opisem tragicznych i nieznanych dotąd wydarzeń będących ważnym przyczynkiem do naszej współczesności.
O autorze:
Tadeusz Olszański, pseud. i kryptonimy Simenfalvy, T.O., tad. (1929), dziennikarz, publicysta, tłumacz. Syn Tadeusza Olszańskiego i Katarzyny Simenfalvy, z pochodzenia Węgierki. W czasie II wojny światowej przebywał jako uchodźca na terenie Węgier. Ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Od tego czasu pracuje jako dziennikarz, specjalizujący się głównie w tematyce Węgier oraz sporcie. W latach sześćdziesiątych kierował działem sportowym w redakcji „Sztandaru Młodych”. Później pracował w redakcji „Sportowca”, Telewizji Polskiej oraz w Krajowej Agencji Wydawniczej. W latach 1990–1994 pracował jako korespondent Polskiego Radia i Telewizji na Węgrzech oraz w Jugosławii. Publicysta tygodnika „Polityka”. Jako dziennikarz sportowy wielokrotnie relacjonował Igrzyska Olimpijskie. Jest również autorem wielu książek o tematyce sportowej. Dokonał także około 40 przekładów literatury węgierskiej, w tym Chłopców z placu broni Ferenca Molnára i Byłem asystentem doktora Mengele Miklosa Nyiszli. Zdobył wiele krajowych i zagranicznych nagród oraz wyróżnień. W latach 1986–1990 był dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie. Swoją fascynację narodem, kulturą i kuchnią węgierską opisał w przewodniku kulinarnym Nobel dla papryki. Członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Republiki Węgierskiej.
Stanisławów, obecnie Iwano-Frankiwsk, niegdyś trzecie (po Krakowie i Lwowie) miasto Galicji, stolica Podkarpacia i Pokucia, dziś leży poza granicami Polski. Nie ma już Stanisławowa, ale wciąż żyją rozsiani po świecie stanisławowiacy, którzy niezwykle ciepło przyjęli wydaną w 2008 roku książkę Kresy Kresów. Stanisławów, niejednokrotnie dzieląc się z autorem własnymi wspomnieniami, uzupełniając zawarte w niej informacje i prosząc o ciąg dalszy.
Oto i on. W książce Stanisławów jednak żyje Tadeusz Olszański rozwinął niektóre wątki, przypomniał dzieje miasta i jego okolic, historię lokalnych organizacji i rodzinnych firm. Przedstawił losy wybitnych stanisławowiaków, takich jak prezydent Wacław Chowaniec, druh Romuald Rzędzian, doktorzy Jan Gutt i Stefan Hoszowski, piłkarz Kazimierz Trampisz, ale też opowiedział historie zwykłych ludzi, mieszkańców przedwojennego, wielokulturowego, etnicznie zróżnicowanego Stanisławowa. Opowieść wzbogacają unikatowe fotografie, w większości pochodzące z archiwów rodzinnych.
Najnowsze, uzupełnione wydanie bestsellera sprzed lat. Książka Romana Kalety to niezwykły w swym charakterze zbiór zagadek oraz ciekawostek historycznych i obyczajowych, wydobytych z wiekowych kodeksów rękopiśmiennych, czasopism i kalendarzy. Podane na kształt silva rerum, w sposób właściwy swemu gatunkowi pozbawione tematycznego i chronologicznego ładu, kreślą obraz rzeczywistości od schyłku XVI wieku po pierwsze lata wieku XX. Tytułowe „sensacje” życia codziennego, niejako podpatrzone ukradkiem, ukazują świat tamtych lat w nieznanym dotąd wymiarze. To świat ludzi z całym bogactwem ich uczuć, myśli, lęków i fascynacji.
O autorze:
Roman Kaleta (1924-1989), historyk literatury polskiej. Młodość spędził w rodzinnej miejscowości, gdzie podczas okupacji niemieckiej uczył się i pracował jako robotnik. Od początku studiów na wydziale filologii polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego brał czynny udział w rozwoju piśmiennictwa narodowego. Pierwszym opublikowanym tekstem Kalety był artykuł dotyczący gazety studenckiej, jednak rozgłos przyniosła mu recenzja powieści A. Chojeckiego pod tytułem Alkhadar. Jego teksty drukowane były na łamach Pamiętnika Literackiego oraz Zeszytów Wrocławskich. W tym czasie pełnił funkcję młodszego asystenta w Katedrze Historii Literatury Polskiej UW. Po skończeniu studiów i uzyskaniu habilitacji został kierownikiem Pracowni Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia IBL PAN we Wrocławiu. Ogłaszał swoje prace w czasopismach naukowych. Otrzymał nagrodę wrocławskiej prasy. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Naukowej IBL, Rady Naukowej Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich. Badał poezję stanisławowską, która stanowiła główny temat jego utworów.
Zobacz też inne publikacje, dostępne w ofercie Wydawnictwa Iskry.
