Co się wydaje (6 października)

Oswoić strach. Rozmowa o dekadzie terroryzmu (Difin)

Z Krzysztofem Liedelem na temat terroryzmu rozmawia Dorota Kowalska - rozmowa ta jest próbą podsumowania tego, jak zmienił się świat, my sami, przez te ostatnie 10 lat. Na podstawie doświadczeń z tego okresu rozmówcy poszukują odpowiedzi na pytanie: jak nasz świat będzie wyglądał w przyszłości? W książce znajdziemy próbę zdefiniowania zjawiska terroryzmu, nazwania jego przemian i określenia kierunku, w którym zmierza. Autorzy książki mają nadzieję, że jej odbiorcami będą przede wszystkim ci, którzy na co dzień nie zajmują się terroryzmem, ale oglądają go każdego niemal dnia na ekranach telewizorów i którzy muszą nauczyć się z nim żyć. To z myślą o nich powstała ta książka, to właśnie takim ludziom ma służyć do lepszego zrozumienia świata wokół nich.

Ostatni krzyk (Rebis)

O czym opowiada nowa książka Barbary Stanisławczyk? Jak zaznacza sama autorka, na losem ofiar katastrof człowiek płacze, a reportażysta go opisuje. Nie jest to łatwe: w Rodzinach Katyńskich, gdzie autorka rozpoczęła reporterski szlak, natrafiła na mur milczenia i niechęci. Z bliskimi było różnie: jedni mówili od razu, inni potrzebowali roku i dłużej, żeby się otworzyć, a wtedy wyrzucali wszystko, co zalegało na dnie duszy i sumień. Opowiadali o synach, córkach, matkach, mężach, siostrach i przyjaciołach. Tych, którzy lecieli na groby swoich bliskich w 70. rocznicę zbrodni katyńskiej. Zginęli, domykając klamrę historii i polskiego losu. O tym jest ta książka. O bohaterskich czynach i wielkich miłościach, ale także o zwykłej codzienności. To też opowieść o podziałach, zasługach i winach, powiązaniach i zależnościach, małych i większych zawiściach. I o wręcz metafizycznych zdarzeniach w życiu bohaterów i w moim podczas zbierania materiałów do książki. Bo tu sny i przeczucia są tak samo ważne jak twarde fakty.

Od sasa do lasa (Iskry)

Niebawem w księgarniach pojawi się nowa książka uznanego popularyzatora historii, profesora Janusza Tazbira. Na jego nową książkę składają się trzy piony tematyczne. Pierwszy z nich to różnego rodzaju falsyfikaty historyczno-literackie, powstające w różnych czasach i służące rozmaitym celom, a jednak nadal znajdujące rzesze łatwowiernych czytelników i będące zadziwiająco odporne na krytykę naukową. Druga część książki omawia rozwój badań nad polską kulturą i sarmackim obyczajem, ze szczególnym uwzględnieniem dzieł Kitowicza, Glogera, Łozińskiego i Wasylewskiego. W trzecim dziale profesor Tazbir prezentuje autorów bliskich swemu sercu (m.in. Potockiego, Rzewuskiego i Korzeniewskiego) i ich dzieła, znakomicie oddające obyczaje polskie XVIII i XIX stulecia.

Crimen (Erica)

Początek XVII wieku, tereny Rusi Czerwonej należącej do Korony. Tomasz Błudnicki wraca do domu po ośmiu latach w rosyjskiej niewoli. Niestety, już w rodzinnych stronach dowiaduje się, że jego ojciec nie żyje. Co gorsza, najprawdopodobniej nie zginął śmiercią naturalną. Zagadkowa śmierć nie daje Tomaszowi spokoju, więc postanawia odkryć prawdę za wszelką cenę… Autor powieści, Józef Hen powiedział: pisząc Crimen żyję równolegle drugim życiem. W Sańsku i okolicach, w początkach siedemnastego wieku, pośród postaci, które obdarzyłem życiem, kocham się naraz w Urszuli i Jewce, bardziej w Urszuli, choć i Jewka mnie kusi, biorę cięgi, ale zachowuję postawę wyprostowaną wraz z moim bohaterem Tomaszem Błudnickim. Dwadzieścia lat temu na podstawie powieści Hen powstał serial, z Krzysztofem Globiszem i Bogusławem Lindą w rolach głównych.

Świat Bizancjum, t. 2 (WAM)

Trzytomowa seria Świat Bizancjum omawia dzieje państwa bizantyńskiego od jego założenia po upadek w 1453 roku. Obecny, drugi tom poświęcony jest okresowi świetności Cesarstwa Bizantyńskiego, który kończy się wraz ze zdobyciem Konstantynopola przez Łacinników. Dziesięciu autorów ukazuje Czytelnikowi różne aspekty dziejów imperium, szukając przyczyn jego spektakularnego upadku. Prezentowany obraz historii Cesarstwa jest wielowymiarowy. Autorzy nie pomijają żadnej formy jego aktywności. Przedstawiają dramatyczne uwarunkowania stosunków z sąsiadami, przebieg wojen, życie religijne, rozwój gospodarczy i przyczyny stagnacji. Czytelnik poznaje skomplikowany system władzy cesarskiej i śledzi jego przekształcanie z rodowego w dynastyczny. Ważne miejsce w tym obrazie zajmują dzieje chrześcijaństwa i Kościoła bizantyńskiego szukającego, w opozycji do Rzymu, własnej tożsamości. W kolejnej epoce militarna i gospodarcza potęga Łacinników doprowadzi Bizantyńczyków do utworzenia państwa narodowego.

II wojna światowa. Nowe ujęcie (Wyd. UJ)

Profesor Witold Mazurczak, stwierdził, że nowość Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego to książka ciekawa, dyskusyjna i w wielu momentach nowatorska, a na pewno inna niż obecne podręczniki. Z kolei profesor Andrzej M. Brzeziński podkreślał, że autor książki Spośród ogromnej literatury na temat II wojny światowej Evan Mawdsley oparł się przy pisaniu swej syntezy na najbardziej wartościowych merytorycznie, uwzględniających najnowsze wyniki badań, anglojęzycznych opracowaniach syntetycznych i monografiach dotyczące działań wojennych oraz politycznego tła wojny. Rozpoczynając narrację nie od 1939, ale od 1937 roku oraz koncentrując się w równej mierze na Azji i na Europie, Evan Mawdsley wykazuje, że źródeł II wojny światowej należy upatrywać w konflikcie między starym a nowym porządkiem międzynarodowym. Szukajcie w księgarniach od 15 października!

Ludzie honoru (WAM)

Rok 1839. Wojownicy imama Szamila próbują odeprzeć atak potężnej armii cara Mikołaja I. Zmuszeni do negocjacji, przekazują w ręce Rosjan najstarszego syna imama, Dżamal al-Dina, jako gwaranta swych uczciwych zamiarów. Car postanawia wychowywać chłopca na dworze. Dżamal al-Din zyskuje świetne wykształcenie i rangę oficera, nie wyrzeka się jednak swoich korzeni i pozostaje wierny islamowi. Do chwili, w której się zakocha… „Ludzie honoru” to opowieść o zakładniku dwóch kultur, skazanym na ciągłe wybory. Epopeja ta rzuca światło na wojnę, jaka do dziś toczy się na Kaukazie. Alexandra Lapierre przez lata zgłębiała historię konfliktu w moskiewskich i petersburskich bibliotekach. Odnajdywała archiwalne dokumenty w małych miasteczkach w Rosji, a za swoim bohaterem podążała do gruzińskich wiosek i w góry Kaukazu. Skomponowała znakomitą, wartką i przejmującą powieść historyczną, za którą w roku 2009 została nagrodzona Prix des Romancières oraz Prix Vivre Plus.

Roland Barthes (Słowo-obraz-terytoria)

„To powieść, nie biografia” – wyznał Barthes w jednym z wywiadów. Nie autobiografia, lecz powieść w formie słownika, którego hasła dają wyjątkowy wgląd w sposób myślenia jego autora. Opowiada on o swoich zmaganiach z tym, co określa mianem Doksy: z powszechnymi przekonaniami, z ustalonymi prawdami. To, co oczywiste, jest bowiem najbardziej podejrzane. Barthes poddaje tu jednak krytyce przede wszystkim samego siebie, swoje myśli i koncepcje, szukając „trzeciego członu”, który uwolniłby go od opozycji Doksy i paradoksu. Takim elementem okazuje się ciało i związana z nim przyjemność życia – to one właśnie tworzą powieściową materię tej dziwnej książki, której bohaterem jest wielki samotnik późnej nowoczesności, który w każdym języku – mieszczucha i intelektualisty, lewicy i prawicy, seksualnej większości i mniejszości – widzi stereotypy, pułapki, maski i przemoc.

Dziennik. Zeszyty podróżne 2 (Iskry)

Drugi tom niepublikowanych zapisków i notatek Stachury z lat 1973–1979 już niebawem w księgarniach. Podróże, lektury, praca pisarza od kuchni, spotkania autorskie, przyjaciele, przypadkowo spotkani ludzie. Jakie jeszcze tematy poruszają zeszyty podróżne Stachury? Otóż ukazują one jedną z najbardziej dramatycznych przemian, z jaką mogli zetknąć się czytelnicy polskiej literatury XX wieku. Karty notatników pokazują jak Edward Stachura sukcesywnie zmienia się w Człowieka-Nikt. Postępującej dezintegracji osobowości towarzyszy coś jeszcze, coś, co dla czytelników Stachury może być zaskoczeniem: poszukiwanie Boga w prostych, codziennych czynnościach. Pisał o tym Gustaw Herling-Grudziński, który miał okazję czytać fragmenty dziennika na łamach „Twórczości”: „Dziennik Stachury jest dla mnie dziwnym połączeniem dwóch obrazów: człowieka modlącego się cicho, coraz ciszej do Boga, który odwraca ciągle, chowa swoją twarz; dopalającej się świecy, która przed zagaśnięciem jarzy się chwilę wysokim, strzelistym płomieniem”. Drugi tom Zeszytów podróżnych pokazuje, jak ten płomień jaskrawo świeci, po czym blednie i w końcu gaśnie.