5 najciekawszych nowości w Księgarni Odkrywcy w lutym

1.) M.A. Koprowski, „Żołnierze Wyklęci. Wspomnienia i relacje. Tom 1

Wspomnienia tych, dla których II wojna światowa nie skończyła się w 1945 roku. Tych, którym sumienie nie pozwalało biernie godzić się na zbrodniczy ustrój wprowadzony Polsce po „wyzwoleniu”.

Żołnierze pod dowództwem Antoniego Żubryda „Zucha”, Hieronima Dekutowskiego „Zapory” czy Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca” nie poddali się. Nadal zbrojnie stawiali opór komunistom. Wielu z nich – zbyt wielu – przypłaciło to życiem. W niniejszym tomie zgromadzone zostały relacje tych, którzy ocaleli.

Są to członkowie Konspiracyjnego Wojska Polskiego, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość oraz innych organizacji podziemnych. Wspominają oni wojnę, walkę z komunistami, pobyt w ubeckich więzieniach i katowniach. Niektórzy z nich otwarcie mówią, iż to, że żyją, zawdzięczają wyłącznie szczęściu.

2.) J. Petry-Mroczkowska, „Bóg islam i ojczyzna. Opowieść na stulecie śmierci bł. Karola de Foucauld”

Trudno znaleźć innego błogosławionego, którego życie naznaczone byłoby tak licznymi paradoksami. Dzieje Karola de Foucauld w swoich początkach przypominają biografie Lawrence’a z Arabii i Antoine’a de Saint-Exupéry, pełne niebezpiecznych podróży po Afryce P?łnocnej i przygód wśród nieobliczalnych „ludzi pustyni”. Ale zarazem przywodzą na myśl inną historię, najpiękniejszą chyba, jaka wydarzyła się na świecie – życie samego Jezusa.

Karol de Foucauld po zrzuceniu oficerskiego munduru wstąpił do zakonu, który po kilku latach opuścił. Długo poszukiwał swojego miejsca, aż wreszcie już jako ksiądz osiedlił się wśród Berberów w sercu Sahary. Dzielił trudy pustynnego życia z muzułmańskimi koczownikami, świadcząc o Bogu ubogim i samotnym.

Dla Joanny Petry-Mroczkowskiej losy de Foucauld są pretekstem do nakreślenia szerszej panoramy naszych czasów: problemów misyjności, kolonializmu, dialogu międzyreligijnego, zwłaszcza z muzułmanami. Dziś, w świecie często bolesnego zderzenia kultur, ten Boży nomada znów prowokuje pytania o granice miłości bliźniego.

3.) B. Gembarzewski, „Husarze Ubiór, oporządzenie i uzbrojenie 1500-1775”

Nowe (2017 r.) wydanie pracy Bronisława Gembarzewskiego.

Album zawiera szczegółowe opisy i wiele kolorowych, profesjonalnie wykonanych ilustracji, dzięki którym czytelnik może podziwiać potęgę husarii. Na poziom jej wartości bojowej miało wpływ wiele czynników, między innymi zaprezentowane tutaj uzbrojenie i oporządzenie.

Autor omawia poszczególne rodzaje broni, elementy ubioru i umundurowania (dużą uwagę poświęcono ochronnym nakryciom głowy i zbroi) oraz charakteryzuje zachodzące w nich zmiany.

4.) Wielkie bitwy i armie”

Dzięki pełnym dramatyzmu ilustracjom oraz przejrzystym wykresom, w książce Wielkie Bitwy i armie zgłębiamy taktykę wykorzystywaną przez najodważniejszych geniuszy wojskowości oraz poznajemy waleczność żołnierzy tworzących najpotężniejsze w historii armie.

Przekrojowe, szczegółowe ilustracje ożywiają starcia i pozwalają znaleźć się bezpośrednio na polu bitwy, zajrzeć za jej kulisy; poznać taktykę wojenną i uzbrojenie najróżniejszych armii oraz ich błyskotliwych przywódców.

Ta wspaniale ilustrowana książka z pasją przedstawia wojowników, wodzów oraz broń, odtwarza historyczne bitwy i ich wpływ na losy świata. Prezentuje najważniejsze armie i bitwy od czasów starożytnych do współczesnych. W każdym rozdziale objaśnia chronologię zdarzeń oraz główne bitwy epoki. Analizuje działania najznakomitszych wodzów epoki i przedstawia taktyki wojenne oraz uzbrojenie wojsk. W pogłębiony, sugestywny sposób ukazuje najważniejsze bitwy przy użyciu map i olśniewających przekrojowych ilustracji.

5.) P. Gajdziński, „Czerwony Ślepowron. Biografia Wojciecha Jaruzelskiego”

To biografia najważniejszej postaci Peerelu, człowieka, który utrzymywał się na szczytach władzy dłużej niż jakakolwiek inna postać komunistycznego establishmentu. Zawdzięczał to inteligencji, sprytowi, bezwzględności wobec wrogów i przyjaciół oraz posłuszeństwu wobec Moskwy.

Bierut i Gomułka tworzyli zręby komunistycznej Polski. Jaruzelskiemu historia przypisała rolę jej obrońcy – najpierw w 1968 roku w Czechosłowacji, później w grudniu 1970 roku i wreszcie w 1981 roku. Po ośmiu latach dyktatorskiej władzy Jaruzelskiego nie było już czego bronić…

Był cichym wielbicielem Piłsudskiego, zaczytywał się w polskiej literaturze romantycznej, w przeciwieństwie do innych generałów i towarzyszy stronił od alkoholu. Dziko pracowity wierzył, że czytając podsłuchy opozycjonistów i najbliższych współpracowników, a nawet aktorów, organizując narady i po leninowsku wsłuchując się w „mądry głos klasy robotniczej”, uratuje komunizm. Ten komunizm, który zabił mu ojca, a jego samego pozbawił rodzinnego domu.

Swoimi rządami zbudował Polskę w opakowaniu zastępczym – biedną, zapyziałą, zawsze posłusznie podążającą krok w krok za kremlowską satrapią. Czy był rosyjską „matrioszką”, agentem sowieckich służb specjalnych przyobleczonym w mundur polskiego żołnierza, czy tylko złamanym przez komunistyczną potęgę, posłusznym wykonawcą „wiecznie żywej” idei Lenina i Stalina?