1.) Pieńkos Z., „Kampania ukraińska 1651 roku. Od Krasnego do Białej Cerkwi”

Dwa lata krwawej wojny na Ukrainie nie przybliżyły Rzeczypospolitej do rozwiązania kryzysu wywołanego wystąpieniem Bohdana Chmielnickiego i buntem Kozaczyzny. Podpisana w 1649 roku ugoda zborowska okazała się kulawym kompromisem nie satysfakcjonującym żadnej ze stron. Po śmierci kanclerza Jerzego Ossolińskiego w polskiej polityce wobec Kozaczyzny nastąpił zasadniczy zwrot, a przejawem tego były uchwały nadzwyczajnego sejmu z grudnia 1650 roku. Wyprowadzenie etatu armii koronnej do 36 000 ludzi i litewskiej do 15 000 zbrojnych wskazywały jednoznacznie, że elity polityczne i szlachta postanowiły zbrojnie zdusić kozacką insurekcję.

Początek ukraińskiej kampanii wydawał się spełniać pokładane w Warszawie nadzieje. Zwycięstwa w bitwach polowych pod Beresteczkiem i Łojowem otwierały drogę w głąb Ukrainy. Rozstrzygnięcie konfliktu zdawało się być na wyciągnięcie ręki. A jednak po trzech miesiącach walk, podpisana pod Białą Cerkwią ugoda praktycznie niczego nie zmieniała, poza jednym, niezwykle ważnym następstwem, brzemiennym w skutki polityczne - popychała Kozaczyznę w ramiona Moskwy.

Analizując przebieg kampanii ukraińskiej 1651 roku, autor przedstawia polityczne i militarne dzieje kolejnej odsłony konfliktu polsko-kozackiego, a także próbuje odpowiedzieć na zasadnicze pytanie - dlaczego pomyślnie rozpoczęta zwycięskimi bitwami nad Styrem i Dnieprem ofensywa wojsk polskich i litewskich utknęła na Naddnieprzu, nie przynosząc oczekiwanego rozstrzygnięcia? Zaprezentuje także udział w wojnie armii litewskiej i jej wpływ na ostateczne rezultaty wojskowe i polityczne ukraińskiej kampanii. To ostatnie powinno pozwolić na szersze i bardziej obiektywne spojrzenie na postać litewskiego hetmana Janusza Radziwiłła, którego w jednostronnym, i negatywnym świetle do świadomości narodowej wprowadziła mistrzowska proza Henryka Sienkiewicza...

2.) Nicolle D., „Rycerz krzyżacki 1190-1561”

Zmilitaryzowany zakon krzyżacki był jedną z najsławniejszych kongregacji braci-rycerzy, dorównując nawet szpitalnikom i templariuszom.

Z początku zadanie rycerzy skupiało się na utrzymaniu państw łacinników na Bliskim Wschodzie, lecz utrata posiadłości ziemskich w tym rejonie w XIII wieku skłoniła zakon do wzięcia udziału w krucjatach nad Morzem Bałtyckim, wymierzonych w pogańskich Prusów, prawosławnych Rusinów oraz swego katolickiego sąsiada, Królestwo Polskie.

Niniejsza praca omawia tę ciekawą grupę zmilitaryzowanych zakonników, przybliżając przy pomocy szczegółowych ilustracji oraz licznych fotografii wygląd, wierzenia oraz doświadczenia wojenne krzyżaków.

3.) Szymański M. J., „Polskie piwo. Biografia. Historia lekko podchmielona”

Wyraz „piwo” wywodzi się z prasłowiańskiego słowa pivo oznaczającego po prostu napój. Bo innego, ważniejszego napitku ludzkość nie wymyśliła. No, może jeszcze wino, ale to przecież napój bogów.

Opowiemy o ulubionym trunku Polaków, o jego historii, sposobach warzenia i wpływie na historię Europy i Polski. W książce znajdziecie anegdoty, przepisy i całkiem poważne komentarze historyczne. Głównym bohaterem książki jest piwowarstwo, które przez wieki podlegało licznym przeobrażeniom, było przedmiotem wysiłków miłośników i smakoszy, ale też obszarem wielkich oszustw. Toczono o nie spory polityczne, a czasem odbierano mu wolność ustawami. A mimo wszystko branża ocalała i znowu polskie piwo podbija obce rynki.

Zapraszamy w podchmieloną podróż przez stulecia.

Marcin Jakub Szymański – historyk, doktor nauk humanistycznych pracujący w Katedrze Historii Polski Najnowszej Uniwersytetu Łódzkiego oraz w Dziale Historii Muzeum Miasta Łodzi. Autor prac z zakresu historii społeczno-gospodarczej i regionalnej, w tym jedynej monografii dziejów łódzkiego piwowarstwa.

4.) Świderska-Włodarczyk U., „Homo militans. Rycerskie wzory i wzorce osobowe w średniowiecznej Polsce”

Następna po Homo nobilis odsłona badań nad wzorami i wzorcami osobowymi, które w każdej epoce kształtują postawy i styl życia ludzi. Tym razem autorka na podstawie źródeł, głównie kronikarskich, analizuje sylwetkę wzorcowego wojownika i rycerza w średniowiecznej Polsce. Jakie powinien mieć cechy? Jakie umiejętności? Jak powinien postępować w walce i w życiu codziennym? Czego od niego wymagał władca, a czego rodzina? Przy okazji poszukiwania odpowiedzi na te pytania poznajemy barwną panoramę średniowiecznej Polski, a zwłaszcza życia jej elity.

Rycerskie wzory i wzorce osobowe w średniowiecznej Polsce to zjawisko niezwykle interesujące, ale też stosunkowo mało przebadane. Powstało wprawdzie wiele opracowań na temat etosu rycerskiego, obyczajów i wzorów rycerskich, lecz większość z nich poświęcona jest kulturze zachodniej. To w niej bowiem narodził się i ukształtował ten średniowieczny rycerski ideał przyjmowany następnie na gruncie polskim. Nadal brakuje jednak portretu doskonałego polskiego rycerza. Nie dysponujemy przecież źródłami na miarę świeckiej literatury zachodnioeuropejskiej, zwłaszcza barwną epiką i liryką rycerską.

Musimy zadowolić się rodzimymi przekazami narracyjnymi, w postaci kronik - poczynając od dzieł Galla Anonima, a na Janie Długoszu kończąc. Specyfika tych tekstów niesie ze sobą oczywiste ograniczenia, ale jednocześnie umieszcza nas bliżej życia w średniowiecznej Polsce. Dlatego pozwala na uchwycenie faktycznie pożądanych wtedy wzorów i wzorców osobowych, a także na ukazanie wielu tworzących je uwarunkowań oraz elementów zbieżnych z obcym pierwowzorem i typowych dla Polski wieków średnich. Rycerskie wzory i wzorce osobowe są również dlatego tak bardzo istotne, że wpłynęły na ukształtowanie się norm postępowania szlachty, a - co za tym idzie - widoczne są także w późniejszych wzorcach powstańczych, niepodległościowych i obywatelskich. Co więcej, większość z nich pozostaje aktualna w czasach nam współczesnych.

5.) Topolski J., „Wielkopolska poprzez wieki”

Wielkopolska poprzez wieki to świetnie napisana historia Wielkopolski od czasów prehistorycznych po koniec XX wieku. Dzięki tej książce można zrozumieć, że ta najstarsza polska dzielnica położona w samym sercu naszego kraju w dużym stopniu kształtuje jego wizerunek.

To książka dla miłośników regionu, ale też dla wszystkich zainteresowanych dziejami Polski.

Autor, Jerzy Topolski, należy do grona najwybitniejszych polskich historyków. Jego wiedza i umiejętność przystępnego jej przedstawiania stawiają książkę w szeregu najlepszych opracowań historii Wielkopolski.

Po prostu znakomita lektura historyczna.

Zobaczcie również inne książki historyczne dostępne w Księgarni Odkrywcy.