Felicjan Sławoj Składkowski – generał brygady Wojska Polskiego i premier rządu polskiego w okresie międzywojennym
Felicjan Sławoj Składkowski – zobacz też: Ostatni sejm II Rzeczypospolitej
Generał to jedna z najciekawszych osobowości II Rzeczpospolitej. Nie tylko ze względu na fakt, że w warunkach braku stabilizacji politycznej, to on najdłużej stał na czele Rady Ministrów. Na podstawie jego życiorysu mógłby powstać rewelacyjny serial sensacyjny, bo Felicjan Sławoj Składkowski imał się wielu ciekawych zajęć. Ich spoiwem była nieodmiennie troska o polską rację stanu (chociaż można się sprzeczać, czy generał zawsze rozumiał ją właściwie).
Życie Felicjana Sławoja Składkowskiego mogłoby posłużyć za scenariusz dobrego filmu sensacyjnego. Fot. "Wikipedia" dostępna na podstawie licencji Creative Commons Attribution ShareAlike 2.5 Felicjan Sławoj Składkowski urodził się 9 czerwca 1885 w Gąbinie. Wychowano go w wyznaniu ewangelicko-reformowanym. Ukończył gimnazjum filologiczne w Kielcach i rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie.
Od swej młodości poświęcił się działalności niepodległościowej. Od 1905 roku należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), od 1906 roku do PPS-Frakcji Rewolucyjnej. W 1914 roku został żołnierzem Legionów Polskich, latem roku 1917 został internowany w Beniaminowie. W listopadzie 1918 roku uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców w Zagłębiu Dąbrowskim.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku służył jako szef grup sanitarnych dywizji, potem armii. W 1924 roku otrzymał stopień generała brygady oraz nominację na szefa służby zdrowia armii. Odbył kilkumiesięczny kurs w wyższej szkole wojennej w Paryżu. Oddany zwolennik Józefa Piłsudskiego, po przewrocie majowym (1926) zajmował różne stanowiska rządowe.
W czerwcu 1930 roku jako zwierzchnik wojewodów i starostów przygotował dla Piłsudskiego materiały obciążające przywódców Centrolewu. Na czas kampanii wyborczej i wyborów 1930 roku z jego rozkazu aresztowano przywódców opozycji i osadzonych ich w twierdzy brzeskiej. Po zakończeniu wyborów zostali zwolnieni za kaucją.
Jako minister spraw wewnętrznych wydawał rozporządzenia o poprawie higieny, m.in. o obowiązku budowania ubikacji na wsiach, nazwanych następnie od jego imienia „sławojkami”. Ubikacje te miały poprawić stan higieniczny zacofanej wsi polskiej. Dbał też m.in. o poprawę bezpieczeństwa pożarowego na wsiach.
Od 13 maja 1936 roku pełnił urząd premiera. Utrzymał się na tym stanowisku najdłużej w II RP, do 1939 roku. Jednocześnie był ministrem spraw wewnętrznych (stworzył m.in. specjalne oddziały zawodowe policji, wyspecjalizowane w rozbijaniu zgromadzeń bez użycia broni palnej).
W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku opuścił stolicę (7 września), a 30 września złożył dymisję i przekroczył granicę rumuńską, gdzie został internowany. W czerwcu 1940 roku zbiegł z Rumunii do Turcji, stamtąd do Palestyny, gdzie przebywał od listopada 1940 roku do końca wojny. W latach 1943-1945 był szefem służb sanitarnych. Po wojnie, od 1947 roku przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 31 sierpnia 1962 roku w Londynie.
Wiadomość i życiorys na podstawie Serwisu Nauka w Polsce PAP 〈=PL&_CheckSum=279629946
